-off ya sıkıldım bu işten eve gitsemde uyusam
-oo akşama x ile buluşucam makyaj yapmam lazım
-aman bu patron milletide iş iş iş başka bişi bilmez
-tamam anne eve gelirken pide alırım.
-tamam hayatım geç kalmammm
-derslerini yap emi
...
akşamüstleri hüzündür. güneşin batışı, batana kadar ne kadar da güzeldir. koca bir şehirdir istanbul ve sen, yine akşam olunca, hüzünlendim ben yine şarkısını tüttürürsün içinden, dışından. ya da alpay ın fabrika kızı şarkısını anımsarsın o anlarda. sen, yaşadığın plazadan çıkarken kendini o kızın yerine koyarsın bir an. eline pidesini almış babalar evine iftara yetişmeye çalışırken, nerdeyse tüm evlerin salon ve mutfaklarının ışığı yanarken sofra telaşıyla, aile saadeti nin ne kadar da önemli ve gerekli bir olgu olduğunu bir kez daha anlarsın. ve koca şehirde yalnız olduğunu. güneşi yolcu ederken her akşam üstü, içmesede canı sigara çeker insanın ve demlenmek rakıyla. kendinle konuşursun ramazan ay'ı çıksın iki tek atıcam diye. bu hüznü de seversin çünkü o da artık senin bir alışkanlığındır. en son artık bir şarkı söylemen gerekirse bu akşam üstü;
bu akşam gün batarken gel i söylersin ve usul usul eve doğru yol alırsın. karanlık yüreğine çökmüştür.
