2. mahmud'un yeniçeri ocağının dağıtılması sırasında kaçanlarından bir kısmının belgrad ormanına kaçmaları, orada saklanmaları ve belgrad ormanının padişahın emriyle yakılması olayı bana göre çılgın bir karardır.
şöyle ki; halkı tamamen rum olan belgradcık köyü zengin ecnebi turistlerin, istanbul’daki sefarethaneler erkânı ile irtibatlı misafirlerin bir sayfiye, av yeriydi. ingiliz müverrihi ve edibesi miss julia pardo’nun constantinople (istanbul) adlı eserinde şöylece anlatıyor:
“1823 yazına kadar belgrad ormanı kestane, gürgen, meşe, ceviz, ıhlamur, çınar ve her cins kerestelik ağaçlarla son derecede zengindi. maalesef bu sıralarda yeniçeri katliamında kellesini kurtarıp şehirdeki diğer ayaktaşlarıyla birlikte kaçanlar belgrad ve mudanya ormanlarına sığındılar, cüretkârları anadolu'da ilerleyerek bursa dağlarına yayıldılar. uzak görüşten mahrum olanları da karadeniz sahillerindeki sık ormanlarda saklandılar. bir müddet meyve ve ot yiyerek geçindiler.
fakat bir af çıkmayınca, istikbalden ümit kesilince sekizer onar kişilik çeteler halinde yolculara saldırarak mallarını aldılar, kanlarını akıttılar. nihayet bütün yollar salimen geçilemez oldu. hükümet onları tedip etmek için müteaddit teşebbüslere girişti, fakat eşkıyanın sayısı yüzlere çıkınca üzerlerine gönderilen kuvvetlere meydan okudular. bir müsademede yakalanan yeniçeri, ayaktaşlarına gözdağı olmak için muhakeme edilmeden boğuldu, cesedi yol kenarında bir ağaca asıldı, dağılmalarına müessir olmadı.
bu hallere çok kızan ve uğraşmadan bezen padişah yeniçerilerin sığındıkları bütün ormanların yakılmasını emretti. başta istanbul’a en yakın belgrad ormanı, muhtelif istikametlerden tutuşturuldu. civardaki tepeleri askerle doldurarak ateşten kaçanları aman vermeyip vurdular.
(kaynak: reşat ekrem koçu, yeniçeriler adlı eserinden.)
