karşısındaki insanın; beyin değil, alakok yumurta taşıdığına inanan insanların yaptığı, her şeye burnunu sokma durumu. güzel bir söz vardır: kimseye akıl verme. akıllının ihtiyacı yoktur, cahillerse anlamaz.
felaket tellalı olmak, durumlara olabilecek en kötü örnekleri vererek, sonuç kötü olursa ben demiştim demek, olmazsa zaten problem olmamak.
(bkz: baba)
insanların tecrübelerine dayanarak karşıdaki kişiye öğüt vermesi olarak da açıklabilecek durumdur. fakat fazlası karşıdaki insanı sıkar ve düşünce özgürlüğünü kısıtlar.
çok sevdiğim bir abimin bugün(an itibari ile dün) bana yaptığı eylem.
bir konu hakkında birşeyler duymuş ve tecrübelerini, paylaşmak istemiş, "seninle konuşmak istiyorum" diye geldi yanıma, kendi geçmişteki tecrübelerinden bahsetti, anlattı anlattı, bana "şöyle yap", "böyle yap" diye öğütler verdi, ben ise kafa salladım, "hı hııı, hııı hııı" demekle geçirdim.
çünkü "şöyle yap, böyle yap" dediği şeylerin hepsini hatta daha da fazlasını yaptım kendisi duymuş ama eksik duymuş hatta yanlış iletmişler kendisine, kendisi öyle inanmış ki, kafasındaki düşünce ben o konuda hiçbirşey yapmamışım, ama bunları söylemedim, çünkü karşı çıkacağını biliyorum, "yapsaydın böyle olmazdı" diyecek aramızda tartışma çıkacaktı, kendi içimden "hiç gerek yok" dedim, çünkü geçmişte akıl vermek isteyenlerle böyle tartışmalarım olmuştu, ben de tecrübeliydim yani...
söyledikleri anlamlıydı, kısmen doğruydu, dikkate alıcam, ancak zaten gerekeni yapmışım, tekrar edip te işleri daha da fazla karıştırmaya gerek yok...
çok sevdiğim bir abimin bugün(an itibari ile dün) bana yaptığı eylem.
bir konu hakkında birşeyler duymuş ve tecrübelerini, paylaşmak istemiş, "seninle konuşmak istiyorum" diye geldi yanıma, kendi geçmişteki tecrübelerinden bahsetti, anlattı anlattı, bana "şöyle yap", "böyle yap" diye öğütler verdi, ben ise kafa salladım, "hı hııı, hııı hııı" demekle geçirdim.
çünkü "şöyle yap, böyle yap" dediği şeylerin hepsini hatta daha da fazlasını yaptım kendisi duymuş ama eksik duymuş hatta yanlış iletmişler kendisine, kendisi öyle inanmış ki, kafasındaki düşünce ben o konuda hiçbirşey yapmamışım, ama bunları söylemedim, çünkü karşı çıkacağını biliyorum, "yapsaydın böyle olmazdı" diyecek aramızda tartışma çıkacaktı, kendi içimden "hiç gerek yok" dedim, çünkü geçmişte akıl vermek isteyenlerle böyle tartışmalarım olmuştu, ben de tecrübeliydim yani...
söyledikleri anlamlıydı, kısmen doğruydu, dikkate alıcam, ancak zaten gerekeni yapmışım, tekrar edip te işleri daha da fazla karıştırmaya gerek yok...
akıl danışa bilir miyim talebinde, ricasında bulunmamış ekseri çokça da hukukun olmayan birine, handiyse durduk yere, üstüne vazifen olmadığı çok bariz ise de hele, o an için çıkmazda olan mevzu her neyse ona binaen, sankit danışılmış, ricada bulunulmuş gibi, akıl vermeye çalışmak,
takdir edersin ki akılsızlığın dik alasıdır. amman sakın haa akıl veriyomuşum gibi algılanmasın. aklında bulunsun deyü şeyediyodum sadece ben. yoksa aklımı peynir ekmekle yemiş değilim henüz.
akıl vermek işe yaramaz, ama içinde bulunulan durumu analiz etmek işe yarayabilir. karşındaki insanın özgürce karar vermesi için tarafsız her iki tercihin de sonuçlarını açıklamak, ve son kararı karşındakine bırakmak en doğrusudur. ayrıca hiç bir şey de yaşamadan bilinmez.
bir olay sonucu sağlıklı karar alamayan birine destek olmaktır. kimi zaman da sağlıklı karar alamayan kişilerin yapmaya çalıştığı eylemdir. kişi adına halk tarafınca birçok isimler takılarak son bulur.
(bkz: bilmişlik taslayan insanlar)
yardım istenmediği halde yapılıyorsa gerçekten can sıkıcı olan eylemdir. akıl vericiler herkesin bildiği, en basit konuda bile sürekli başka insanları yönlendirmeye çalışırlar ve insanı bıktırırlar. her konuda akıl verme eyleminin elbette bilimsel bir sebebi vardır ama bana göre sebepleri 3 ihtimalde açıklamak mümkündür. şöyle ki :
1. ihtimal: akıl vericimiz akıl verme eylemini, zeki olduğu için değil bilakis karşısındaki çok aptal olduğu için yapar. karşıdaki insanın bu düşünceye akıl erdiremeyeceğinden bahisle yapar. bu da saygıdeğer akilimizin iletişimin diğer tarafını küçümsediğini gösterir. küçümsenmek her insanı çıldırtır.
2. ihtimal: akıl vericimiz, diğer insanların bunu düşünebilme kapasitesine sahip olup olmadığıyla ilgilenmez. kendi bilgisini her fırsatta gözler önüne sermek ister. oysa ki bu beyin fırtınası, çoğu zaman her insanın günlük yaşamda zaten yaptığı basit, günlük şeyleri tekrarlamaktan öteye gitmez. tekrar ve gereksiz öne çıkma çabası diğer insanları sıkar.
3.ihtimal: akıl vericimiz, öyle ender bir zeka yapısına sahiptir ki yine sıradan konular hakkında diğer insanlara bahşettiği bilgilerin, daha önce kimsenin aklına gelmediğini kendisinin eşsiz zekasının ürünü olduğunu düşünür. ve diğerlerin faydalanması için bunu onun huzuruna sunar. bu da onun gerçek zekasını gözler önüne serer.
özetlemek gerekirse; kendisinden akıl verilmesi istenilmediği, uzmanlık ya da teknik bilgi de gerektirmeyen hallerde sürekli akıl vermek zekice ya da hümanistçe bir davranış değil aksine insanı çıldırtan, kendisinin başkası tarafından dizginlenmeye çalışıldığı hissine kapılmasına sebep olan kötü bir davranıştır. siz bundan mutluluk duyabilirsiniz lakin diğerleri hem sizden hem de bu eyleminizden tiksinir. lütfen bir daha yapmayınız harbi çok gereksiz.
Pek akıl karı olmayandır. Sen neyle idare edicen aklını başkasına veriyorsun? O kadar işe yarar şeyler varsa zihninde kalk kendin yap mesela kendi işini!
