bir de polis aracı akrep var ki, yolda giderken üstünde bir polis olur. sanki size sıkacakmış diye acayip korkarsınız. eylemlerde yer alanlar bilir. akrebin şakası olmaz. toma hadi bir nebze.
Örümcekler gibi, örümceğimsiler sınıfından omurgasız hayvan (Scorpio). Akrebin vücudu iki kısma ayrılır: başlıgöğüs ve karın. Başlıgöğüsün üstünde iki göz, yan tarafında ise sa- degözler bulunur; avını parçalamağa yarayan iki zehir çengeli ağzın ön kısımdadır: bunların yanıbaşında, ucunda iri kıskaçlar bulunan çene bacakları çıkar; akrebin ayrıca dört çift bacağı vardır.
denizden karaya çıkan ilk yırtıcıdır. atmosferin oksijen zengini olduğu karbonifer dönemde köpek kadar büyüktü, denizdeki su akrebi ise iki kat daha büyük kocaman bir hayvandı. genç araknid kuzenleri örümcekler gibi akrepler de serttir ve zor ortamlara uyum sağlayabilir. örneğin sıfırın altında soğuğa ve çöl sıcağına da dayanır. su içinde iki tam gün kalabilirler. grönland ve antarktika hariç tüm ana karalarda yaşarlar.
bu yok edilemezliğin nedenlerinden biri hayli verimli metabolizmalarıdır. yediklerini yavaş yavaş, sindire sindire yerler. güçlü mide suları sayesinde avlarını müthiş bir şekilde çözerler, öyle ki geriye sadece sindirilemeyecek bir doku parçası kalır. tek bir öğünde ağırlıklarının üçte biri kadar yiyebilirler. bazı türler, akciğere benzeyen büyük organlarında glikoz olarak sakladıkları bu yiyecekle bir yıl idare edebilirler. böcek ve örümceklere kıyasla enerjiyi dört kat daha yavaş yakarlar. çok az bir akrebin su içme gibi bir ihtiyacı vardır. bu bir yırtıcı olarak onlara avantaj sağlar, bunun yanında avlanmaları gerektiğinde de işe yarar. iki takım gözleri vardır. biri saati anlamalarını sağlarken diğeri merceği ve retinası ile daha karmaşık bir yapıya sahiptir. bunlar omurgasızlar aleminin ışığa en duyarlı gözleridir. kıskaçları üzerinde bulunan ve bir santimetrenin on milyonda biri kadarki titreşimleri algılayabilecek kadar duyarlı kılları kullanarak yemeğin tam olarak nerede olduğunu tespit edebilirler.
dişiler yavrularını doğurarak dünyaya getirir ve bu eklem bacaklılarda pek görülen bir şey değildir. daha da ilginci bazı akreplerin gebelik süreci insanlarınkinden daha uzundur. bu hayvanlar embriyonun anaya bağlı memeler aracılığıyla beslendiği bağımsız bir rahim geliştiren nadir omurgasızlardandır. doğum sancıları günlerce sürer. yüze yakın yavru analarının pençesine hücum eder. amaçları ananın sırtındaki iğnenin altına yerleşmektir. böylece hiçbir düşman onlara ulaşamayacaktır. ama acıkan ana arada kendi yavrularını yemekte tereddüt etmez.
yaygın inanışın aksine akrepler üzerlerine bir damla alkol döküldüğünde çıldırmaz ve kendilerini öldürmez. etrafında ateş yakıldığında kendilerini zehirlemeleri de söz konusu değildir zaten kendi zehirlerine bağışıkları vardır. bilinen 1500 akrep türünden sadece 25'inin iğnesi insanlar için zararlıdır. sokmalarının etkisi çoğu zaman arınınkinden farksızdır. akrep zehri bazen hayat bile kurtarabilir. israilli sarı akrebin zehrinden elde edilen protein, beyin tümörünü öldürmekte kullanılır.
akrepler morötesi ışık altında iskeletlerinin dışındaki özel proteinlerden dolayı ışık yayarlar. uzmanlar bu özelliğin neden var olduğu hususunda emin değil çünkü akrepler bu morötesi ışınları göremez. belki de böcekleri çekmeye çalışan bitkileri taklit ediyorlar (sanmıyorum) ya da yırtıcıları uyarıyor veya güneşten korunmak için vücudun içine işli bir perde görevi görüyorlar.
en çok korktuğum hayvan. küçükken koltuğumun altına girmiş de ısırmıştı beni. her günü anneler günü yapıp anama çiçek koparırdım bahçeden. o zamanlar ispanyol pantolon modaydı. girmiş ayaklarımdan içeri taa koltuk altıma kadar gelmiş. sabaha karşı 5 gibi ısırdı beni. öldüm acıdan.
sonra bir keresinde kumandayla arabacılık oynuyordum. köy evlerinde sert yastıklar olur. onun üzerine oturmuştum. meğerse akrebin üstüne oturmuşum. öldürüvermişim garibi. yerimden kalkıp onu öylece görünce ödüm kopmuştu tabi.
velhasıl ürtükücü bir hayvandır. peki babamın kanıyla akrebi nasıl zehirlediğinden bahsedeyim mi size?
