Zaten cenaze ve düğün olunca doğal olarak karşılaşıyoruz. Ne gereği var abartmanın.
Ekim ayından Mayısa kadar 1 tek akrabayla bile konuşmadım (babam dahil) Haziran ayında kuzenin nişanı vesilesiyle bir araya geldik. Ve hiçbir şey kaybetmediğimi hissettim.
normal şartlarda hiç bir ortak yönü olmayan ve paylaşacak bir şeyi olmayan insanlarla sırf annesinin halasının büyük oğlunun ortanca çocuğu diye görüşmeyi reddeden insandır. kazık atacak bir insan varsa her türlü atar o kazığı. sırf akraba diye de güvenmeye gerek yok yani.
hele ki her konuda kendini yorum yapmak zorunda hisseden akrabalarınız varsa gördüğün yerde yolunu değiştirmemek elde olmuyor. 'o niye öyle, bu niye böyle, bu hiç olmamış' tarzı cümlelerini duymamak için kulaklarınızı tıklayasınız gelir.
