Facebook'ta kimseyi eklemezseniz kimse ile doğrudan konuşmanız gerekmiyor. Benim için üniversite okudu kendini bir şey sanıyor gibi düşünüyorlar ben de bozmuyorum. Benim için ne düşündükleri beni çok ilgilendirmiyor. Hiçbiri ile kavgalı değilim ama hepsi kandil bayram hatta cuma günü öğle vakti mesaj atan ve bekleyen insanlar. Bana bir kere abi nasılsın diye mesaj bile atmayan dayı oğlu bu mübarek gecede ibni fadlan ( atıyorum ) dan rivayet edilir ki vs diye başlayan mesaj atsa ne olur atmasa ne olur. Insan akrabadan önce kan hisimligindan önce insan olmalı insan.
şöyle anlatalım, birçok zor durumumda yardımcı oldular ama, yardımcı olurken menfaatlerine uygun gelen durumlari olduğu için, her sıkıştığımda yanimda oldular. ama iş birseylerden gerçekten feragat etmeye, menfaatsiz emek vermeye gelince, kuzu postundan domuz çıktı. az bi paralaninca değişmeler bilmem neler. kan emici şerefsiz olduklarının farkina vardigimda çok geçti. şimdi biz emek verdik. düze çıkınca unuttu, vefasız oldum. onlarinda başına bana yardim ettikleri zamankine benze bisey gelse mecburum. napalim
Ben silmedim ama yok gibi bi şeyler. Kan bağı var diye görüşmek zorunda değil hiç kimse. Sevmiyorsan görüşmezsin. Artık bayramlarda bile görüşülmüyor istenmezse. Ölüm düğün gibi olaylara da gelmeleri şart değil.boş kalabalık olmasındansa sessiz sakin sevdiklerimle geçirmek isterim o günleri de.
geçerli sebepleri olan insandır. Artık o babalarımızın dedelerimizin zamanındaki yararlı akrabalık ilişkileri çoğunlukla yok çünkü. Seni her işinde engelemeye çalışan, boş boş akıl veren ve arkandan da bir ton dedikodu yapan bir gürup olup çıktı akrabalık.
Ana baba boşanınca, baba tarafı komple kendini imha etti hatta öyle ki yolda gördü beni bir gün bunlardan biri, aaa sen aynı benim yeğene benziyorsun dedi, maldı, sadece gülümsedim ve gittim
Varlığı bir anlam ifade etmeyenleri hayatından çıkarmayı öğrenmiş insandır.
Akraba, arkadaş, eş, dost fark etmez. Varlığı size iyi gelmeyeni çıkarın hayatınızdan, hafiflediğinizi hissedeceksiniz.
bu insan benim arkadaş. ne kasten yaptım ne de yeni bir karar. karar da değildi gerçi.
15 yaşıma kadar annemlerin akrabasına sık sık annemle gider gelirdim. teyze olacak 2 insanımsıdan hep nefret ettim. bir hinlik hissetmiştim hep. dayımlarla görüşürdüm ancak. ne olduysa oldu ve 16 yaşa girince oldu. hiç biri evet hiç biriyle 10 yıl boyunca görüşmedim. eksikliklerini de hissetmedim, aklıma bile gelmediler. akranım olan veya birkaç yaş ufak olan bütün kuzenlerim sırasıyla evlendi, düğünlerine bile gitmedim. bir yakınımın düğününe gitmek, o düğünde pasta yiyip göbek atma kültürüm de olmadı haliyle. gidenlere de akıl erdiremem. ve hanım köylü erkekler misali teyzesinden, kuzenlerinin götünden ayrılamayan tayfayı da anlayamadım bir türlü. hanım köylü erkek ne ise bu tipler de böyleydi benim için. öyle arkadaşlarıma da akıl erdiremedim yıllarca. bir insan kuzenleriyle sıkı iletişim kurmaktan neden keyif alırdı ki?
yıllardan sonra 2018 yılında dayımlara gittim 2-3 kez. sonra bir daha da gitmedim. yine aynı devam.
aslında görüşmeme sürecimin sebebi ergenliğe girince arkadaşlara ve kendine yönelen ergenin gösterdiği semptomlardı. ama ben bu durumu öyle bir yerleştirdim ki kişiliğime, 27 yaşıma geldim ve halen anlam veremiyorum. ha teyzemlere de halen kıl olurum. insan bu yaşa gelince daha iyi yorumlayabiliyor o yıllar önceki insanları. yanılmamışım, tam bir pisliklermiş.
akrabalarınızı silerseniz üzülmezsiniz arkadaşlar. aksine sizin için çok iyi de olur. bir yükten kurtulursunuz. silin gitsin.
