ne kadar koparsanız veya öyle olduğunu sansanız da hayatınız boyunca bundan kurtuluş umudu yoktur.
elbette olumlu yönden de bakılabilir duruma. bir çok insan gündelik konuşmalarda arkasında klanı, aşireti olduğunu söylemekten bir tür gurur duyar.
bir aşirete, klana ve kalabalık bir aile efradına ait olma duygusu, modern hayatın sille tokat dövebileceği kişiye bir tür emniyet duygusu verebilir pekala.
ama yine de akrabalık bağları denilen şey bir tür örümcek ağı gibidir.
karmaşıktır ama zayıftır da...
ve ne garip en çok acıyı akrabaları çektirir insana,
yani genel durum budur en azından.
ama daha geniş bir perspektiften bakarsan daha olumlu sonuçlar da çıkabilir karşımıza.
cuma hutbelerinde imamlar bununla ilgili ayet okur; tanrı akrabaları koruyup kollamamız emreder.
akrabayı sadece dayımızın oğlu ya da dedemizin emmisinin kızı olarak değil belki bütün bir varlığı, bütün yaşam formlarını; yıldızlardan ağaçlara; gelinciklerden zürafalara kadar akraba olarak da görmek gerekir, kim bilir
