yerine kendisini koymaya çalışmasıyla mümkün olmuştur. ancak mümkün olan kendisini devlet kurumlarına dönüştürebilmesi olmamıştır; başardığı hadise kurumlara olan saygının altını oymaktır, yanlış anlaşılma olmasın. başbakan başçalan'a, diktatör'e; cumhurbaşkanı noter'e, tuzluk'a; bakanlar ve bakanlıklar mafyatik rant karargahlarına, hukuk "hani nerede"den "kimin hakimi", "kimin savcısı" gibi şüphelere; aslında özerk olması gereken trt gibi, devlet bankaları gibi türlü türlü kamu kuruluşu zaten bulundukları pasif konumlardan içler acısı şöhretlere ulaştırılmıştır.
elbette sistemle uzun süredir kavgalı olan siyasi ve toplumsal akımların devlete olan güven ve saygılarının yitip gitmesi akp'den çok daha eskilere dayanır. burada söz konusu edilen kitle daha çok "merkez" diye tanımlanabilecek, geleneksel olarak devlete ve kurumlarına kutsallık derecesinde önem ve değer atfedenlerdir. yani "devlet"in kurumlarının yoz olduğunu düşünmek artık sadece "marjinal" diye tarif edilen bir takım gruplara ait değildir.
akp'den sonra iktidara kim gelirse gelsin bulacakları koltuklar ve altında fotoğraf çektirecekleri tabelalar cumhuriyet'in başından beri yerleşmiş ağırlık ve saygınlığa sahip olmayacaktır. akp tıpkı dünya çapında nazi'ler ya da sovyet merkez komitesi tarzında bir yapı mı olmaya çalıştı, ya da türkiye özelinde kendi tarihsel belalısı ilan ettiği chp'nin tek parti modeline alternatif mi olmaya çalıştı, yoksa kendi ceplerini doldurmaya çalışmaktan başka bir gayesi olmayan siyasi parti havası yaratmış organize bir suç örgütü müydü, bunlar biraz yoruma açık. ancak sadece kendilerini değil, işgal ettikleri mevkileri de ezmişlerdir, burası o kadar da yoruma açık değil.
