geceleri kahve içmekten yavaş yavaş vazgeçiyorum.. sen de benden.. ki bu gerekiyor.. en azından artık konuşmamamız lazım.. ben seni aradığımda sakin ol ; açma ve elindeki telefonu yavaşça yere bırak.. çünkü o telefon o dakikalar içersinde patlayacak olan bir bombadan farksız olacak.. vazgeçmeyi öğrenmeliyiz.. olur olmadık yerlerde genzimi yakacak cümleler kurmanı önemsemiyorum, çünkü sen daha o cümleleri kurmadan realite ile ters düşmenin çok kötü bir şizofrenik bağımlılık yarattığını düşünerek çoktan onlara karşı zihnimde önlem almış oluyorum.. ama kaçırdığımız bir nokta var, ki o aklım değil.. senin zihnimle bir alakan yok..
aklımda bulunsun, artık yoksun..
bana gözünün yanıyla bile bakmaktan vazgeç.. çünkü sonra birliktelik dahi yaşayamayacağımız gerçeğini kenara bile bırakamadan ilk sigaramı yakmış oluyorum.. sigarayı bırakamam.. hukuksal üstünlüğün söz konusu.. zira hakkın çok üzerimde.. ama ellerin yok , saçların hatta en önemlisi yüzün yok.. fiziksel bir birlikteliği tercih etmezdim zaten.. "hayatında olmazsam iyi olacak mısın?" sorularından vazgeç.. kült ve bağnaz yapı taşları ne zaman yerinden oynasa, insanların ruh hali iyiye gider.. vazgeçmeyi öğrenmeliyiz.. benimle olmayacak olmana seviniyorum.. en azından artık sayısal işlemlere daha çok kafa yorabileceğim.. beynimin sol tarafını tamamen kişiliğinin analizine ayırmıştım.. ama kaçırdığımız bir nokta var, ki o beni sevmiyor olman değil.. beynim ile kalbim arasına kurduğun duvarı bu gece el birliği ile yıkıyoruz..
