bütün canlılar fark ederler. sadece insanoğlu fark ettiğini fark edebilir. işte bu farkındalık halinin yansımasıdır, insani akıl. bu özelliği onu diğer bütün canlılardan ayırır. bu farkındalıkla yeni çözümler, yeni yollar, yeni düşünceler yaratır insanoğlu. aynı insan, yine aklı ile bulduğu şeylerin kölesi, mağlubu durumdadır. ne zaman aklını bu haliyle kullanabilmeyi keşfetmiştir bilinmez ancak şu bir gerçektir insanoğlu kendi hazzını büyütürken acısını, yokluğunu, yoksunluğunu, korkularını, kaygılarını da büyütmüştür. insan, doğanın insana öngördüğü programın dışına çıkmış akıl virüsü ile zehirlenmiştir. bundan sonra bütün eylemlerinde soğuk bir damga gibi kibirli aklının mührü vardır. sonuç olarak yine bu kibirli akıl yüzünden hem kendisi hem de diğer bütün canlılar için dünyayı yaşanamaz bir yer haline getirmiştir. asla karnı doymuş güneşlenen bir aslan kadar keyifli ve huzurlu olamayacağız. yada hiçbirimiz yuvasını koruyan bir asker karınca kadar kendimizden emin ölüme gidemeyeceğiz. bize düşen çehov'un vanya dayısı misali korkak bir umutla korkarak beklemek olacak. akıl ürünleri itibarı ile mutluluk huzur ve varlığımıza ne kadar hizmet eder sorusuna verilebecek yegane cevaptır ''akıl en kötü insan keşfidir''.
insan aklı insanın zayıflığının ona başka seçenek bırakmamasından kaynaklı olarak bu denli gelişmek zorunda kalmıştır. akletmenin bir seçim olduğunu düşünmüyorum çünkü insan dışındaki diğer canlılar çeşitli savunma ve saldırı mekanizmaları ile donanımlı şekilde var olurlar. insan etrafındaki nesneleri kullanabildiği oranda hayata tutunabilir bu da onda seçenek üretme zorunluluğu, etrafını tanıma merak etme zorunluluğu yaratır. işte bu merak sonucunda insan aklı bu denli gelişmiştir. hayata tutunma mekanizması olan insan aklı, insanın hayatla ilişkisini kesen yegane şeydir de aynı zamanda. ve insan dışında diğer canlıların da varlıklarını tehdit eder durumdadır. çünkü insan aklını denetleyebilen mekanizmalar yine ilk elden insan ürünü olduğu için aynı zaaf ve defoları bünyesinde taşımaktadır.
sözü uzatmayalım günümüz insanın kendi medyasını yaratabildiği ve herkesin herkes hakkındaki bilgiye rahatlıkla ulaşabildiği günümüzde insan aklının ürünlerinin korkutucu, umutsuz, yıkan yanını her yerde görmek mümkün. aksini söyleyen akılların cılızlığı ise insanların umudu kırmakta. sözlükte açılan ''freudu haklı çıkaran cinsten insanın libidosu ve saldırganlığı üzere'' olan başlıkların neredeyse refleks denebilecek şekilde yorum ve tepki alması bunun en güzel örneği olabilir.
dil bir ihtiyaç sorunu değildir. ekmek için tek kelime su için tek kelime yeterken aşk, gönül, his, dostluk, güven şeklinde içimizdeki anlatılması zor derin yine aklın işlemesi sonucu yaratılan komplike ruh hallerini anlatabilmek için insani yeni kelimeler türetilmiştir insanoğlu tarafından. dili insanın yalıtılmışlığını aşma arzusunu yaratmıştır. ve maalesef biliyoruz ki yalnız doğduk yalnız öleceğiz işte bu farkındalığın ruhumuzda yarattığı acıyı sanırım Arthur Schopenhauerin deyimiyle birbirimize ''acıdaşlar'' olarak görerek bir nebze olsun sağaltabiliriz. her durumda hep yavan hep gevşek kalacak bir şeyler. işte bu yüzden en kötü insan keşfi aklıdır diyoruz. balık olmak isterdim derya içre deyayı bilmeyen şeklinde fikir çorbamızı tuzluyoruz.
zaten açmışım bu başlığı ben * demek ki hala aynı kanaatteyim. yılların değiştirmemesi fikirleri iyi bir şey olmasa da acayip bir şekilde akıl denen bu insani şeyden nefret ediyorum hala ve ısrarla.
