cicili bicili plajlarından, çok yıldızlı, albenili, ultra lüks otellerinden, yılın beş ayı denize girilebilmesinden, pırıl pırıl güneşi, aydınlık atmosferi, cazip iklimi, sıcakkanlı insanları, belki de aşkı, cinselliği çağrıştırmasından dolayı akdeniz'i ve akdeniz kültürünü baştacı edip karadeniz'i hor görmek, değerini, farklılığını görememek, anlayamamak.
kafa dinlemek yerine eğlenmeyi seven insan eylemidir. genelde ilk 35te böyle hissedilir. yaş 40a doğru yol almaya başlayınca, üstelik evliyseniz," e biraz dağ yürüyüşü yaparız" " temiz hava mis mis" diyerek gönlünüz kara denize kaymaya başlar. türkiyede, her dönem insanının keyfine göre mekanların olduğunun göstergesidir. ama akdenizi bilip de her daim serin sahillerini keşfeden bünyeler, karadenizin hepsini verseler gitmez o ayrı.
Tam tersi olan bünyelerde vardır. Benim gibi mesela, parsellenip darmadağın edilmiş kıyılar, Kültür ve sakinlik dışında her bir şeyin olduğu tatil yapmanın bile yorulmayla eşdeğer olduğu bir yerdir akdeniz. Bu yüzden aslında Karadeniz keşfedilmesin. Dağlar daha bir paralel uzansın. Derelerine set çekilip kirletilmesin karadeniz. Dağlarına dağcılar çıkıp durmaya devam etsin. Uzungöl'e beton dökmesinler mesela.
Sadece doğa ile yaşayabilen, seven insanlar gelsin.
küçükken, çoook seneler önce daha 5yaşındayken yaşadığım durum. soy ismim akdeniz olduğu için karadeniz e gıcık oluyordum. 7-8yaşlarında bu durumun etkisi geçti. şimdi bütün bölgeleri eşit seviyorum.marmara hariç. marmaranın özel bi yeri var kalbimde..
