ikiye ayrılabilir. görünürde akademisyen olmak ve gerçekten akademisyen olmak. bugün üniversitelerde görünürde akademisyenler çoğunluktadır ve akademisyen olma yolundaki gençler de onlardan nasıl akademisyen olunmaz kısmını öğrenip kendi çabaları ile gerçek akademisyen olmak için çırpınmaktadır. rekabet ve çıkar denilen sinsi ve tehlikeli durumlar üniversitelere de hakim oldu. bu durumda akademisyen denilen kişilerin sorunsallarının ne olduğuna bakmak lazım. hala bulundukları topluluğu ve toplumu dönüştürme çabaları var mı? yoksa kendileri çalıp kendileri oynayan kişiler olmayı yani kolay olanı mı seçiyorlar. akademisyenlik kendini odana kapatıp çalışmaktan ya da ders anlatıp çıkmaktan çok daha fazlasıdır. bencillikten ve kişisel zaaflardan tamamen arınmayı gerektirir. kalemini yeri gelince silah gibi kullanmayı gerektirir; elini taşın altına koymayı gerektirir. yoktan var edebilmeyi, var olanı dönüştürebilmeyi gerektirir. yaşadığı dünyaya karşı kendini sorumlu hisseden insanların yürümesi gereken bir yoldur akademisyenlik. böyle dertleri olmayan insanlar üniversitede olmak yerine gidip ticaretle falan uğraşmayı seçselerdi bugün üniversitelerimiz eminim daha iyi bir durumda olurdu.
saçı başı odası dağınık, sürekli kafası karışık, evde bi ton çamaşır bulaşık, bazıları kendileri ile barışık, bolca çay kahve içmeye alışık, odasının manzarası iyiyse uzaklara bakar dalışık dalışık.
çoğu temelsiz bir özgüvene sahiptir. öğrencileri ellerindeki güçle korkutmayı bir halt sanırlar. çok küçük bir kısmı iyi insandır. onları da teleskopla görebilirsiniz. belki...
Lisansta olunmak istenen fakat yuksek ve doktora asamasinin tez donemlerinde laboratuvarda sabahladiginiz gunler arttikca, cikmayan deneyler psikolojinizi bozdukca "yemisim akademiyi" deyip ege'ye bileklik satmaya gitmek icin vazgecilen kutsal meslek alani.
Su tez bitsin baglasalar durmam.
Olmak isteyip olamadığım meslek, neden mi? Çünkü lisede olmak istemediğim bir alan seçtim, sonra mesleğini asla istemediğim bir üniversite, sonra o üniversitenin devamı olan nefret ettiğim ikinci bir üniversite. Hala bitmedi, bitirirsem sevemediğim bölümün sevilmeyen hocası olmak istemediğim için bu meslek içimde hep bir ukte olarak kalacak, okuyamadığım ama okuduğum bölümden daha fazla akademik bilgiye sahip olduğum psikoloji de öyle. Hayat.
incik boncuk işlerle uğraşmaktan, makroskopik bakma olayını kaybeden. arıntılarda boğulan. yaptığı işin dünyanın en önemli işi olduğunu düşünen. idealist ama prof olunca bu idealistliğini kaybeden kişidir.
