bir isyandır. günümüz türkiyesinde ak olarak nitelendirdiğimiz cahil-cühela kesim, saçma-sapan uygulama ve sınıflandırmalarıyla insanları dinden uzaklaştırmaktadır. kemalizm diye adlandırılan ve hemen hemen büyük oranda chp tekelinde olan grup ise, en az onlar kadar bağnazdır. ikisi karşıt grup olmuş birbirlerine saldırmaktadırlar.
lakin onlarsız da gerçek bir dindar ve (abartmadan) ülke kurucusu büyük komutana saygı gösterilebilir.
"kraldan çok kralcı olmak" dediğimiz şeyin en somut örnekleri ve bu "kralcı" olma hâlinin yekün olarak insanları hayattan soğutması ile sonuçlanabilecek bir soğuk algınlığı hâlidir.
evet. şimdi bakıyorum aklı başında müslüman kimse sayısı az değil. bilhassa teketek diyaloglarımızda neredeyse en ufak bir bağnazlık, saçmalık, saygısızlık yok görünürde ve o kadar feyzli muhabbetler çıkıyor ki ortaya of ki ne off... ama iş "tebalar" noktasına geldiğinde farklı bir reaksiyona dönüşüyor muhabbetin içeriği ve bir de bakıyorsun vay anam vay serhat, neler dönmüş burada demekten alı koyamıyor insan kendini.
uzun, çok uzun yıllardır sahnelenir bu oyun ve anladığım kadarıyla reytingleri de iyi gidiyor. insan olmak türünden değerlerimiz de pek önemli değil.
neci olduğumuz, ne olduğumuzun hep önünde zira. belki de edebiyatımızın bir kusrudur bu durum -cı, -ci yapımeki kullanımda çok kolay durduğu için ve biraz da yaratıcılık seviyemiz yüksek olduğu için hemen "bişeyci" oluveriyoruz.
ne sorguluyoruz, ne üzerine düşünüyoruz.
arada çocukluk yıllarım gelir aklıma. o zamanlar tabi böyle envai çeşit teknolojidir, bilgisayar oyunlarıdır falan yok. en büyük eğlence(benim kuşağım hafif piç kaldığı için sülalede) gençleri toplayıp da "sivridiş" adlı bir uydurmasyon korku masalı anlatışımdı. ama konumuz bu değil. açardık arkadaş at yarışlarını, lig maçlarını izlerdik(şifresizdi ya lan çocukken) ve her defasında da destekleyecek taraflar bulurduk kendimize. ben misal 3 numaralı atı kestirirdim, kuzenim 5 numara, diğer kuzenim 8 numara... derbeder kazanınca hepimiz de yatmış olurduk sonuç itibari ile ve hafif de olsa üzülürdük, sanki bahis oynamış gibi.
ama işte bize böyle öğretildi bu işler hep. "annemizi mi" yoksa ki "babamızı" mı daha çok seviyorduk? rahmetli cemal amca daha sonraları rekabete girişmişti aydın amca ile... bir gümrük günümde(babamla işe gittiğimde) aydın amca duygu ile, rahmetli cemal amca ayşegül ile evleneceğimi söylememi isterdi. 7 yaşındaydım ve görmeden kimseyle evlenmek niyetinde değildim. ama gene de birini seçeyim diye fazla heyecanlılardı.
öyle öğrenmişlerdi çünkü birbirleri ile şakalaşmayı dahi...
bişeyci değilseniz bayım, kusura bakmayın bi sikim değilsiniz demektir bizim kültürümüzde.
hem neydi o laf?
bitaraf olanın amına mı konur du, vardı bişey. helak olur diyelim ki küfre girmesin. evet, evet bu iyi geliyor kulağa;
bitaraf olan, helak olur.
not: "bertaraf olur" diye düzeltene güzel sürprizlerim de yok değil hani. şansını denemek isteyen var mıdır? evet, ben de öyle düşünmüştüm...
