6 yaşıma bastığımda annemin çok hasta olduğunu ve hastaneye yatması gerektiğini anlattılar. "hastanede ne kadar yatacak ki? hem niye evde yatmıyo biz ona bakardık..." diye düşünürken, daha hiç bir şey soramadan hastaneye yattığını da arkasından söylediler sağolsunlar... "biz ne olcaz?" diye sordu ablam. "dayında kalacaksınız hem anneanneniz de bakar size"...
toparlandık. valizlerimiz elimizde evden çıktık. babam niye bakmıyordu bize? hadi annem hastaydı, ya babam? doğru ya onun da çalışması, para kazanması gerekiyordu... bizimle ilgilenecek durumu da yoktu o kadar iş güç arasında...
dayımın 2 çocuğu da bizden küçüktü. biri 5 diğeri 3 yaşındaydı. ilk gece dayım bizden habersizdi. elinde bir sürü poşetle eve geldi, bizi görünce şaşırdı. sarıldı, öptü. 5 yaşında olan kuzenim "babaa bize ne aldın" diye sarıldı dayıma, dayım hiç bir şey demedi. tekrar çıktı evden ve 5 dakika sonra geldiğinde elinde bir poşet daha vardı. "alın bakalım çocuklar çikolatanız..." kuzenlerin ikisi de kalkıp koşa koşa dayımın yanına gitti, biz ablamla yerimizden kalkmadık. alışkın değildik böyle bir duruma zaten, babam o güne kadar hiç elinde çikolatayla gelmemişti eve...
sonra dayım geldi yanımıza, siz de alın diyerek iki tane kinder sürpriz yumurta* uzattı. aldık, utanarak... sonra 3 ay boyunca dayım her akşam bize aynı çikolatadan getirdi, tabi çocuklarına da. ama biz hiç alışmadık bu duruma, eve geri döndüğümüzde babamızın bize çikolata getirmeyeceğini biliyorduk çünkü...
yine de 3 ay boyunca akşam eve geldiğinde cebinden çikolata çıkartan birisi oldu çocukluğumda... bu yüzden şanslıyım sanırım. bir çocuğun şanslı hissetmesi için bu bile yetebiliyor ya, o yüzden şanslıyım...
babası sağ olmayanlar için, eğer başkalarında da şahit olmadılarsa nötr hisse sebep olan, başkalarında gördülerse kendilerini kötü hissetmelerine sebep olan durum.
