Her akşam arabamizla başkaları geziyor arabamizla barlara gidiyolar arabaya kız atıyolar bense bakkala markete yürüyerek gidiyorum kayboluyorum millete adres soruyorum eğer başkaları arabamıza binecekse neden 8 saat boyunca arabayla geldik ki kendi kuzenlerini kırmamak için arabasını parasını herseyini veren ama kendi evladından esirgeyen anne babaya sahibim. Başkalarını eglendiriyoruz amk.
bitsin artık bu çile dedirtir.
başta eğlenceli gelir. aileyle beraber bir şeyler yapacak, eğleneceksiniz... bunlar güzel şeyler elbette. ama ardından başlar tartışmalar... geldiğinize, geleceğinize pişman olursunuz. hadi birlikte havuza inelim, dersiniz, kimse takmaz sizi. kimi bir köşede uyur, kimi televizyon izler... akşam olur, beraber çıkalım gezelim dersiniz; durum yine aynıdır. "ulan bu ne biçim tatil?! bunları evde de yapardınız, niye geldik ki sanki?" diyerek isyan etmenize yol açar.
asla bir arkadaşla tatil yapmak değildir. onun zevki, eğlencesi, gırgırı şamatası yoktur bunda. en azından bizimkinde yok. arkadaşlarıma sordum onlarda da yok. can sıkıntısından test çözüyoruz. bize kattığı tek artı bu.
Eskiden hep giderdik. Babam alkollü mekanlarda para saçar turist kadınlar babama yavşardı hemen. Çok yaşlandığımı hissettim niyeyse! En son annemin kanser tedavisi olduğu sene onunla tatile çıkmıştık. Hatta bir kadın beni oğluna beğenmişti. (Nazarı değdi herhalde alyansımı düşürdüm o tatilde)
