şehir dışında okuyanların muzdarip olduğu durumdur.eve gittiğinizde maksimum 1 hafta içinde sıkılsanız da ah annemin şusu babamın busu demekten alıkoyamazsınız kendinizi.
şuan şiddetli şekilde yaşadığım durum.. ailemden, sevdiklerimden, dostlarımdan, memleketimden uzağım ve istemediğim şehirde okuyorum.. dokunsanız ağlayacak duruma getirir koca adamı.
zordur..gün içinde sayısız telefon konuşmalarıyla idare edersin ama yetmez..yetemez..
hiçbir şey bir anne sarılması değil ki! bir babanın öpüşü değil ki!
(1 haftada bu hale mi geldim yine ben ya!)
aileyi özlemek demek , 18 yaşında henüz özlemek nedir bilmeyen birisinin başka şehirde tek başına kurduğu ve 4 sene boyunca da devam ettirmek zorunda olduğu hayatındaki en doğal olaydır.
aileyi özlemem sanar genç yaşta insan. ama haftalar geçer aylar geçer hep bir tarafının eksik olduğunu görür.
aileyi özlemek demek sırf onların kokusunu hatirlayabilmek için onlarla aynı marka şampuan almaktır.
aileyi özlemek üniversiteye giden gencin kanayan yarasidir. yıllar geçer. bu özlem değişmez.
hep bir kaçamak arar memlekete gitmek için. ailesinin yanına döndüğünde bazı şeylerin degistini görür. ondan habersiz değiştiğini görür.
ve en kötüsü de ; 18 yıl beraber yaşadığın insanların , senin her şeyin olam insanların evinde , bir zamanlar senin de olan evinde kendini misafir gibi hissetmektir.
öğrenciliğimim 2.senesinde ki içimde kanayan yara. babanın verdiği güven annenin verdiği sıcaklık gurbette okurken bulamazsın hiç bi yerde tatilleri gözlersin hele bide sevdiğinde uzaktaysa ayrı bi ızdıraptır benim bu şehirde ne işim var dedirten yakarışlara sürükleri. Sabır sözlük sabır 1sene sonra geçecek hepsi inşallah.
daha dün kucağında meme aranan, altını pisleten, haydut miniğin biriydiniz. ne çabuk da adam oldunuz? yoksa adam olduğunuzu mu sandınız? hayır, kaç yaşında olursanız olun, ne kadar kavga ederseniz edin, siz onun küçük bebeğisinizdir ve hep öyle kalacaksınızdır. damarlarınızda hissettiğiniz o sevginin eşi benzeri yoktur. 60 yaşına da gelseniz o sıcaklığı özler, ararsınız. bilirsiniz ki kimse sizi anneniz kadar sevemez. sizin de asıl yariniz annenizdir zaten.
(bkz: ölsem anam ağlar gerisi yalan ağlar)
Neredeyse 8 yıldır yaşadığım bundan sonrasında da maalesef hissetmeye devam edeceğim pis duygu. 22 yaşındayım annemi babamı özledim diye oturup ağladım bugün çocuk gibi. Hani bi akrabanın evinde kalmaya heveslenirsin annen, baban seni onlara bırakıp eve gittiğinde ben eve gidicem diye ağlarsın ya çocukken öyle işte. Durup durup hanimeller reklamındaki çocuk gelir hatta aklıma. "Annemi özledim eve gidicem" diye ağlayan velet. Daha çocukken ayrıldığım, resmi tatiller dışında nadir gidebildigim evimde misafir gibiyim. Atansam doğuda bi yere gidicem, yine ailemden uzakta. 1-2 sene sonra da evlensem zaten kaybettim demektir kendi ailemdeki sıcaklığı. Simdi gitsem evime kapıyı annem açsa. Mis gibi kokan gözlemelerinden yapsa bana, sıcacık bir çayla. Karşımda babam, kardeşlerim olsa. Söylemeye hep cekindigim cümleleri siralasam onlara, "çok özledim hepinizi" diye başlayarak. Sarilsam babama sımsıkı, annem saçlarımı okşasa, uyusam dizinde. "Çok yoruldum kendi ayaklarım üzerinde durmaktan, biraz burda dinlenebilir miyim" desem. O kadar çok özledim ki onları, korkuyorum birine bir sey olur da bir daha göremem diye.
Uzaktayken anliyorsunuz onlarin degerini. Araya sadece yollar girmiyor. Araya hasret,keder,kisa telefon konusmalari ve sonunda suskunluk giriyor. Annen baban yaslaniyor, kardesin buyuyor, ablan yuvasini kuruyor ve sen hep uzaktasin.bunlarin hicbirinde onlarin yaninda degilsin. Onlarin dunyalarinin cok disindasin. Anlatiyorlar boyle yaptik soyle yaptik ama sen orda degilsin. Sana aktarildigi kadar varsin. Tek basina mutlu olamaz ki insan. Butun aile fertlerinin oldugu o aksam yemeklerini dusunup aglamakli olursun tek basina yemek yerken. Yalniz yiyen yalniz ölür derlermiş. Yalniz ölmeyin ..
