evet. vardır böyle ucuz aşşağılık insanlar. sehir hayatının ısıklı yasamı ile gözü boyanmıs, televizyonda gördüğü evine ayakkabısıyla giren, hizmetcileri olan, elinde viski kadehi ile salona giren kişilerin büyüsüne kapılmıs, sahte arkadaslıklar edinmiş kişinin ailesinin yaşayıs tarzından, bazen sivesinden, bazen giyim kusamından, bazen maddi durumundan ötürü utanır bu insan ki insan demeye dilim varmıyor bu kişilere.
ailesini arkadaslarıyla tanıstırmaktan sakınır, hic bir ortamda ailesi hakkında konusmaz konusursa bile yalan yanlıs o kücücük beyninde ki hayali ailesini anlatır cevresindeki insanlara, utanır onlarla. oysa bilmez ki o anacıgı o hastalandıgında sabahlara kadar basında beklediğini, oysa bilmez ki babası son parasını ogluna verdiğini, oysa bilmez ki babası onlara iki lokma ekmek getirebilmek icin kopekler gibi calıstıgını aslında bilir ama anlamaz utanır işte. beyni kücüktür cünkü, arkadasları sahtedir cünkü bilirki arkadasları ailesinin o halini gorse onunla arkadaslık etmeyi kesecek arkadasları sahte olan kişidir ve hep sahte arkadaslıklar kuracaktır. hayatında mutlu olamayacaktır belki ama o utandıgı ailesi hep onu bekliyor olacaktır...
çiglide otururken, mavisehirde oturuyoruz, babasi issizken, isi gucu birakti teknede takiliyor diye yalanlar soyleyen insandir. para buludugu ilk an, ana babasindan uzaklasacak, alnindaki kendince kara lekeyi bir nebze olsun azaltacaktir. hersey beklenir bu insanlardan.
daha henüz okula başlamadığım yaşlardayken, kısa da olsa içine düştüğüm durumdur. içimde ne kadar yer ettiyse hala unutabilmiş değilim.
özellikle yazları tatil için gittiğimiz yerlerde, başı açık olan bazı bayanların **, anneme başörtüsü takmasından ötürü, acır gibi baktıklarını, kimisinin ise nefretle baktığını hissetmemden ötürü, annemin yanlış bir şeyler yaptığını düşünüp, utanmışlığım vardır.
evet, daha o çocuk yaşımda bunu hissettirmişlerdir bana. hani mahalle baskısı varya bu ülkede, hani şeriatçılar bastıya bu memleketi, her yere kara çarşaflı ve cübbeli insanlar doluşturulacakya güzel vatanıma. işte bu korkuyu yaşayanlar yüzünden bende annemden utanmıştım. allah belasını versin buna sebep olanların.
umarım benim bir zamanlar içine düştüğüm bu duruma hiç ama hiç kimse düşmez. şimdi ki aklım olsa ağzını burnunu kırardım, o şahsiyetlerin ama neyse. *
karşıt versiyonu; ailesinden, ana-babasının hatta dedesinin yaptıklarından övünç duyan ve bunu her fırsatta dile getirenlerdir. sıkıntılı durumlarda ailesinin ismini, babasının mevkisini ön plana atanlardır.
(bkz: paşa dedem)
abim ateist ve ben ondan utanıyorum hatta nefret ediyorum ama söyleyemiyorum. önünde kaç kere namaz kıldım sesli sesli dualar ettim bana mısın demiyor pezemenk...
bir de bunların okumuş tipleri vardır daha da enteresandır. yaz tatilinde denk gelmiştir. sürekli anne babasına aşağılayıcı ifadeler ile hitap ediyordu pezevenk . babası da görseniz bir o kadar naif adam. ben bakarken şahit olurken bazen bu ite içimde bir şeyler eksildi. bu it onu iyice yaşlanınca bakmaz da.
