klasik türk anne babaları çocuklarını evlatlıktan reddederlerdi.
ama ben yine de sormak istiyorum; sen bu çocukla annesinin karnındayken ''hep islam dini üzerine olacaksın eğer öyle olmayacaksa hiç çıkma ordan'' diye bir anlaşma mı yaptın?
bazıları diyor ki ''çocuğumun göz göre göre alevlerde yanmasına nasıl izin veriririm cık cık ben onu sevdiğimden'' genellikle bunu diyenler ise 5 vakit namaz kılmayanlardır yani zaten bir ayağı ateşte olanlardır.
kabul edin artık, sadece toplum nazarında arkanızdan ''onun çocuğu ateist olmuş tövbe töbee'' lafı dolanmasın diye en büyük payı bu korkunun üstlendiği sebepler silsilesi yüzünden istemezsiniz.
şunu da kabul edin; siz sadece o çocuğu dünyaya getirmekle mükellefsiniz. onun için yaptığınız fedakarlıkların bedelini o çok istediğiniz ''annelik ve babalık'' duygusu ile ödediniz. yine de gözle görülür bir şey istiyorum diyenler için ise iyi bir anne baba olmanın mükafatı zaten cennettir. o halde?
ulan ben din konusunda bazı sert eleştirilerimi anneme babama sununca deliriyorlar, bir de ateist bir evlatları olsa naparlar merak ediyorum. allahtan ateist değilim yoksa evde cümbüş olurdu.
