aslında pek iyi bir şey değildir.evet belki kötü birşey yapıldığı zaman küçük kardeşe değil büyük kardeşlere kızılır, işler onlara yaptırılır fakat ne olursa olsun onlar büyüktür ve bunu her fırsatta küçüğün yüzüne vurup ona kendisini ezik hissettirirler.çocuk bir gün bende büyüyeceğimder ve büyür ama kendisi hala onlardan küçüktür ve gördüğü muamele ve hissettiği duygular aynıdır.hatta gördüğü muamele değişse bile hissettiği duygular aynıdır.bu eziklik hayatının sonuna kadar sürebilir.*
"biz senin yaşındayken ohoooo eve ekmek getiriyorduk, sen bakkaldan ekmek almaya mızmızlanıyorsun.. siktir git 2 ekmek al gel" diye azarlanan çocuk.. ailenin canıdır, can parçasıdır..
Kimileri için 20 yaşındayken 60 yaşında babaya sahip olmak demektir.
Çağ farkı ve kültürel farklılığın getirdiği sorunlarla baş başa kalmaktır. Ailenizde size en yakın ebeveynleriniz değil abi ya da ablalarınızdır. Üstelik öyle şımartılası bir durum yoktur. En kötüsü de anne ve babanızla geçireceğiniz ömrün ortalamadan daha az olması. Evet.
Şu an 50 yaşında bir ebeveyne sahibim. Ailenin ilk çocuğuyum ve mutluyum.
Tüm ailenin ilgisi sende toplanır. ilk çocuklar çabuk büyümek zorunda kalırlar, ama evin küçüğü hiç büyümez.
ilk çocuklar, ilk ve tek olarak gözbebeği büyürken, yeni gelen kardeş sonrasında ilgi azalması yaşarlarken, birden abi/abla olurlar.
ilk çocuklar, büyürken ne yazık ki deneme tahtası olurlarken, evin küçüğü büyütülürken tecrübeler konuşur.
son çocuk olmak bence güzeldir. ben tek çocuğum. abim veya ablam olmasını isterdim, veya kardeşim olmasını. büyüyene kadar küçük olmak biraz rahatsız edici olabilir, ama büyüdükten sonra sırtınızı dayayabileceğiniz, güvenebileceğiniz, nasıl olsa abim/ablam yanımda diyebileceğiniz birilerinin olması emin olun çok güzel bir duygudur. neyse ki abim, kardeşim kadar değer verdiğim kardeşlerim/abilerim var. ya olmasaydı?
