Annemler sevgi olarak değil de ilgi olarak biraz benim daha çok üstüme düşerler. Nedenini anlıyorum üzerlerinde beni dünyaya getirmenin verdiği sorumluluk var. Ablamın maddi durumu çok çok iyi ve normal, mutlu bir birey. Ben bipolar bozukluk hastasıyım ve maddi durumum yeterli olmadığı için eşimin tuhaf ailesiyle altlı üstlü oturmak zorundayım. Kendimi kapana kısılmış fare gibi hissediyorum. 13 yıldır başımdan neler neler geçti. Hayat sahiden benim için zor. Ailem de o yüzden daha çok destek olmaya çalışıyor bana.
Maalesef bu böyledir. Özellikle bizim toplumumuzda erkek evlat baş tacıdır ama yaşlanınca da kız evlat bakılsın istenir ancak öyle şeye böyle yaprak afedersin ihtiyar.
çocuk musunuz lan.
18 yaşlarından sonra ana babadan özel ilgi bekleyen de ne bileyim.
hele ki yok kardeşimi çok seviyoi yok öyle yok böyle. unutun artık bunları.
ana baba artık sizin için sadece zorda kaldığınızda yardım alacağınız ve onlar zorluk çektiğinde yardım edeceğiniz kişilerdir. bir nevi komşu.
size düşen karakterinize uygun arkadaş bulmaktır. bu şartta değildir. yoksa yoktur.
gerçi bu durumu evde komediye çevirmek, çocuklaşmak çok hoş o da ayrı.
bunu sık sık yapar anamı babamı duygusal sorunlara gark ederim tabi ki anlık. fazla uzatmam.
ha şunu da ekleyeyim analar babalar çocukları arasında adaletli olamaz. hangisi daha zayıfsa onu tutar.
kuvvetliden alır ona verir falan.
velhasıl kelam takmayın. komedisini yapın. çogoş oluyor.
