öncelikle babayla abileri/ablaları kızdırma planları yaparsınız.ne kadar kötü şey yaparsanız yapın siz küçüksünüz diye geçiştirilir.bakkala gitme,su getirme,kapı açma, kumanda bozulursa kanal değiştirme,komşulara yemek götürme v.b şeyleri hep siz yaparsınız. ablayla/abiyle neredeyse hergün kavga eder, bir küser bir barışırsınız. ama ailenin ne olursa olsun en sevileni en ilgi göreni olursunuz.evde birşey kırılırsa hep sizin üstünüze atılır. bakkal işi falan dışında çok iyidir ailenin en küçüğü olmak. (bkz: yaşadım ondan biliyorum)
şahane birseydir.pohpohlanarak büyütülürsün.şımarık biri olup olmamak karakterinin yetkinliğine bağlıdır;ancak şımarık olunan bir dönem mutlaka olacaktır.son beşik denir,tekne kazantısı vs.ama şanslısındır işte,her isteğin için çabalayan insanlarla örülüdür yaşamın.güzeldir,keyiflidir.tek kötü yanı ne kadar büyüdüm deseniz de büyüdüğünüz kabul edilmez ve sonsuza dek en küçük kalırsınız.özerkliğinizi ilan etmelisinizdir ve bunun için çok çabalamalısınızdır.
cocukluk döneminde cinsiyet farketmeden büyüklerinin kücülmüs kıyafetlerini giymek zorunda kalıp büyüdükçe kücüktür , nazlıdır , en sevilendir durumuna gecendir .
en sevilen ve aynı zamanda en fazla üzerine gidilen kişidir. yaptığı herşey, ailenin tüm bireylerini ilgilendirir. fazlasıyla şımartılır ama sonrasında büyüdüğünde, yaw neden bu çocuk böyle sorumsuz oldu die aile bireyleri birbirlerine sorarlar. velhasıl kendimden biliyorum ki ilgi çeker ailenin en küçük bireyi olmak, her yaptığın olay olur. ama birgün herşey ansızın biter ve kendini yapayalnız hissedersin. ve bence ne olursa olsun bir ailenin, bireyine bunu yapmaya hakkı yoktur. ne olur böyle davranmayın büyükler.
çok feci bir durumdur. bakkala gitmek, bütün getir götür işlerine sahip olmak gibi olumsuzluklarının yanında evde en az sesi çıkması gereken kişi olarak tanımlanabilirsiniz. nezaman büyüyeceğiz artık büyüsek diyorum..
hep küçük olduğu düşünülen çocuktur. bu hem avantajdır, hem de dezavantajdır tabi. "çocuklara sucuk yaptım, sana da yaptım" der enişte, yaşınız 24'tür ve tek yaptığınız şuh bir kahkaha atmak olur. "sen çocuksun, yapabilirsin" der abla. "o daha küçük, evlenemez" der anne. abi kaşlarınızı aldığınızı anladığında çok şaşırır, ona göre henüz ergen bile olmamışsınızdır.
hiçbir zaman derdi tasası olmaya hakkı olmayan evin daimi şebeği olma durumudur. somurtma hakkınız elinden alınmıştır. ağlamaya kalksanız olay çıkar. size bakan ailenizin ağırlığı ve ödeyemeyeceğiniz vefa borcu yüzünden omuzlarınızda hep bir ağırlıkla yaşarsınız. hele bir de yapmak istediklerinizi yapamıyor, borcunuzu ödeyemiyorsanız ölün daha iyidir.
hangi yaşta olursa olsun bunalıma girmeye müsayet çocuktur. mutlaka onu bunalımdan çıkarmak için kendini yırtan bir abla ya da abi mevcuttur. bunların sonucunda ayak işlerine de baksın bir zahmet.
en sevilen çocuk gibi görünür. abisi ablası bu zavallıyı 6 yaşına kadar agubugu diye sever. bu yaşta çocuk hayatın acı yüzüyle karşılaşır. çalan kapıları açmak, babaya su getirmek, anneye çamaşır katlamak, abiden durup dururken şamar yemek, ablanın dırdırına katlanmak gibi içişlerin yanısıra, hergün bakkala gitmek ve okul hayatına başlamak gibi dışişler zavallının başına yıkılır.*
ilk baslar cok sevilir fakat yas ilerledikce * butun ayak islerinden sorumlu bakan olur. bu duruma cok sinirlenir genelde ilk kufur etmeye bu arada baslarlar.
geri kalan aile fertlerinin köleniz olma halidir. asla büyümezsiniz. avantajları çoktur ama, dezavantajları da yok değildir.. herkes üstünüze titrediğinden rahatça bir şey yapamazsınız. yalnız kalamazsınız.. vs..
çok şanslı olan insandır.çünkü annesi-babası kendinden önce pek çok olay yaşamış ve kendi büyüme zamanında tecrübeler sonucu ideal anne-baba düzeyine ulaşmıştır.
ve yine kendinden büyük kardeşleri oluğu için her zaman akıl danışabileceği,nasihatlerine güvendiği birilerine sahiptir.hele bu insanlar hayatta başarı sahibi olmuş insanlar ise *,küçük kardeş için paha biçilmez birer örnek oluştururlar
