durup dururken yaşadığım ve durup dururken ortada hiç bişey yokken beni ağlatan olaydır.evet ölüm var, hepimiz için. zaten kendi ölümümden korkmadım hiç bi zaman ama annemi babamı kardeşlerimi kaybettiğimi düşündükçe sanki gerçekmiş gibi tepki verdiğim doğrudur.bazen düşünüyorumda sevdiğim kimsenin ölümünü görmeden ölsem...
ortada gerçek bir durum yoksa korkunun altında yatan manidar sebep ilgi çekmek istemektir. ben demiyorum psikanalistler söylüyor. eksik kalmış ilginin yerini korku alıyor ki biraz düşününce ne kadar doğru.
Bir an gelir durup dururken , dusunursunuz onlari ne kadar cok sevdiginizi , ne kadar kizsaniz da sevseniz de icinizde bir korku baslar o an. " Ya yok olsa , kaybetsem onu nolurdu?" sorusu gelir akliniza , kaybetmis gibi uzulursunuz. Durup dururken gelir akla kolay kolay da cikmaz...
insana hayati zindan eden korkudur. onlarsiz ne yaparim diye dusundurur. sonra da en guzel cevabi verir: hic bi bok yapamam hicbiseyden tat alamam hic kimseyi sevemem hic kimseye guvenemem. kisacasi aslinda varolmayan gereksiz bir insan olurum.
