üniversite kazandığımda yaşadığım hadisedir. yaz tatillerini falan ayrı geçirdiğim olmuştu ama bu farklıydı.
sınava girdiğimde, öss birincisi olayım yine de asla istanbul yazmam, şehir dışına gidicem diyordum. şehir dışına gittim. öss birincisi de olamadık zaten. son iki üç gün içimi garip bir his kaplamıştı. gitmeden önceki son gece, başlamadan okulu bırakmayı bile düşünmüştüm.
gidince bu hüzün geride kalmıştı ama. birkaç ay keyfini çıkarmıştım özgürlüğün. zaten her kafama estiğinde geri de dönüyordum.
ama şöyle 1-2 sene geride kalınca artık kendini yabancı gibi hissediyorsun. tatilde eve geldiğinde evin diğer bireyleri sanki daha samimi, sen misafirmişsin gibi hissediyorsun. o çok kötü. o duyguyu yaşadığımda okula da, tahsile de, özgür hayata da lanet okumuştum.
en çok istediğim şey. nedendir bilinmez artık zamanının geldiğini hissediyorum. lakin maddi imkanlar el vermiyor. bir bıraksalar da gitsem arkadaş. sanki hiç görüşmeyecekmişiz gibi oturup ağlamak saçma.
biraz önce olmuş olaydır. 18 yıldır ailesinden ayrılmamış olan ben için, hele ki ebeveynler için çok zor dakikalar olmuştur. ayrı kalalımdır ama o anlar bir daha yaşanmasındır. yok yok ayrı da kalmayalımdır.
Eninde sonunda olacak nasıl olsa, ha 20'li yaşlarda olmuş ha 30'lu yaşlarda ne farkeder. Tabi benim gibi 14 yaşında ailenizden ayrılırsanız "biraz" farkeder.
yaşamak zorunda olduğum çaresizliğim...
o saatten sonra hayatınız; makarna... makarna... tost... makarna... sallama çay... bekleyen bulaşıklar... makarna...
mecbur kalmadıkça ayrılmayın. daire kapısının önüne gelip zile ısrarla basmak ne demek bilir misiniz?
ilk başta özellikle lise çağındaysanız cool bir durum gibi görünsede erken yaşta aileden ayrılmanın,bu ayrılıkla küçük yaşta omuzlarınıza yüklenen sorumluluğun sonrada farkına varırsınız..Tatilelerde size ev *tarzı gelmeye başlar bir süre sonra...Hatta eve gelmek bir külfet gibi de gelir bazen...Ama evden ayrılmak her insanın içinde buruk bir üzüntü da bırakır vesselam.
vakit uzakken hoş gibi görünen, vakit yaklaştıkça tedirgin edip, içe hüzün düşüren fikirdir.
bir gün mutlaka gerçekleşecek olsa da ilk zamanlar göz dolduracak, her pazar kahvaltı vakitlerinde duygulandıracak, belki de zamanla alışılacak olandır.
