Ben 20 yıldır ailemden ayrı yaşıyorum. yalnız yaşamak ve aileden uzak yaşamak o kadar da kolay değil. size cazip gelen şey sizin canınızı çok acıtır ileride. yok aile evi şöyle, sıkıldım, bunaldım demeyin. anneniz, babanız, kardeşleriniz yanınızdaysa bunun kıymetini bilin. bir gün kafanızı taşlara vurmak zorunda kalırsınız.
Her bireyin en azından üniversite zamanında kişisel gelişimini tamamlayıp, maddi destek her ne kadar aileden gelse de kendi sorumluluklarını öğrenmesi için gereken eylemdir.
bu aşamayı elbet yaşamanız gerekiyor. çünkü yemek, ütü yapmayı, çamaşır yıkamayı, evin erzak alış-veriş ihtiyacının nasıl karşılanacağını bu zamanlarda öğrenirsiniz. Yurtta bile kalsanız belli sorumlulukları alırsınız.
Şahsen bunları yaşadığım için mutluyum, ileride evlenemezsem bile kendi kendime yeterim. Evlenirsem, bu tecrübemle eşime karşı alacağım sorumluluklarda bilgiliyim en azından.
3 gün yemek yiyemedim düşünebiliyor musunuz? Benim gibi açlığa dayanamayan birisi üstelik.
Ruhum daraldı aklıma geldikçe ağladım.
Konuşacak kimse yok herkesler yabancı, arayacak kimse yok bizimkileri arasam yine ağlıyorum değişen bir şey yok.
Pencereden dışarı baktım aklıma geldikçe öyle geçti gitti.
Millet yurt dışına gidiyor ben şuradan şuraya ne hale geldim.
Yani demem o ki ailenize düşkün biriyseniz ve daha önce hiç ayrılık yaşamadıysaniz çok zor.
Benim için sorumluluklardan kacmaktir. Baba olmayan bir evde en büyük cocuksaniz duygusal ve ekonomik yük size düşer. O yüzden evden ayrilmak kotu olsa da gerçekten büyük bir rahatlama sağlar.
Küçük yaşta başıma gelen hede, aslında bir seçim.
Öyle kanıksadık ki artık durumu bizimkiler eve geldiğimde "queen sen yokken bu fatura daha az geliyordu" deme yüzsüzlüğünü dahi gösteriyor.
Şaka bir yana kaç yıl geçerse geçsin asla alışılamayacak durum, hep ayrılırken o Boğaz bir düğümlenecek.
belli bir yaşa geldikten sonra yapılması gereken eylem. yoksa hayat çok sıkıcı bir hal alıyor, her gün ayrı bir sorun yaşıyorsunuz. huzur için ayrılmak şart.
yarın sabah yola çıkacağım ve uzun bir süre ailemden ayrı kalacağım. içimde bir burukluk var tam böyle boğazıma öküz oturmuş gibi, üzgünlük desen o da değil garip bir duygu. Gideceğim yere dair bir çok soru kafama takılan. Yalnızlık. Aile çok önemliymiş meğer, bir tane bile arkadaşın yokken yalnızlık çekmiyorsan bunun en önemli sebebi aileymiş meğer.
Bugün iftarda üniversite, şehir dışında okuma muhabbeti vs. geçti. Anacığımın gözü doldu. Babamın yine kararlı duruşu. Kardeşim taşağa vurdu falan. Ama bir yıl öncesine kadar bana cazip gelen bu fikir şu zamanlarda içimde buruk bir düşünce olarak büyüyor. Sanırım bana çok koyacak. Ay ben ağlarım.
Anneden babadan ayrı kalmak çok zordur. Fakat bundan Daha da zoru vardır. O da bir zamanlar kuyunuzu kazan insanlarla aynı mekanı paylaşmak zorunda kalmaktır.
2 sene önce üniversiteyi kazandığım zaman yaşadığım durumdur. başlarda çok zor gelse de sonradan alışıyorsun aileden ayrı olma durumuna. tabi bu sadece üniversite için geçerli olabilir belki.
hayatta en çok korktuğum olaylardan biridir. başıma geliyor gibi sanki bu aralar çıldıracak gibi oluyorum.
ey sözlük yok mu bir hal çaresi alışırsın diyorlar ama alışamıyorum.
not: daha üç gün oldu.
evlenme, iş yada okul için ayrılma nedenlerindendir. üniversite içinse istanbul gibi bi yere gidiyosanız ufak bi sevinç ama kocaman bi hüzün kaplar içini. son gece anneyle yatmak ve ilk bi ay boyunca rüyanda aileni görmek korkarak uyandığında ise yanında olmadığını fark etmek bunlardan en çok koyan olaydır.
