yarın sabah yola çıkacağım ve uzun bir süre ailemden ayrı kalacağım. içimde bir burukluk var tam böyle boğazıma öküz oturmuş gibi, üzgünlük desen o da değil garip bir duygu. Gideceğim yere dair bir çok soru kafama takılan. Yalnızlık. Aile çok önemliymiş meğer, bir tane bile arkadaşın yokken yalnızlık çekmiyorsan bunun en önemli sebebi aileymiş meğer.
Küçük yaşta başıma gelen hede, aslında bir seçim.
Öyle kanıksadık ki artık durumu bizimkiler eve geldiğimde "queen sen yokken bu fatura daha az geliyordu" deme yüzsüzlüğünü dahi gösteriyor.
Şaka bir yana kaç yıl geçerse geçsin asla alışılamayacak durum, hep ayrılırken o Boğaz bir düğümlenecek.
Her bireyin en azından üniversite zamanında kişisel gelişimini tamamlayıp, maddi destek her ne kadar aileden gelse de kendi sorumluluklarını öğrenmesi için gereken eylemdir.
bu aşamayı elbet yaşamanız gerekiyor. çünkü yemek, ütü yapmayı, çamaşır yıkamayı, evin erzak alış-veriş ihtiyacının nasıl karşılanacağını bu zamanlarda öğrenirsiniz. Yurtta bile kalsanız belli sorumlulukları alırsınız.
Şahsen bunları yaşadığım için mutluyum, ileride evlenemezsem bile kendi kendime yeterim. Evlenirsem, bu tecrübemle eşime karşı alacağım sorumluluklarda bilgiliyim en azından.
üniversite kazandığımda yaşadığım hadisedir. yaz tatillerini falan ayrı geçirdiğim olmuştu ama bu farklıydı.
sınava girdiğimde, öss birincisi olayım yine de asla istanbul yazmam, şehir dışına gidicem diyordum. şehir dışına gittim. öss birincisi de olamadık zaten. son iki üç gün içimi garip bir his kaplamıştı. gitmeden önceki son gece, başlamadan okulu bırakmayı bile düşünmüştüm.
gidince bu hüzün geride kalmıştı ama. birkaç ay keyfini çıkarmıştım özgürlüğün. zaten her kafama estiğinde geri de dönüyordum.
ama şöyle 1-2 sene geride kalınca artık kendini yabancı gibi hissediyorsun. tatilde eve geldiğinde evin diğer bireyleri sanki daha samimi, sen misafirmişsin gibi hissediyorsun. o çok kötü. o duyguyu yaşadığımda okula da, tahsile de, özgür hayata da lanet okumuştum.
biraz önce olmuş olaydır. 18 yıldır ailesinden ayrılmamış olan ben için, hele ki ebeveynler için çok zor dakikalar olmuştur. ayrı kalalımdır ama o anlar bir daha yaşanmasındır. yok yok ayrı da kalmayalımdır.
vakit uzakken hoş gibi görünen, vakit yaklaştıkça tedirgin edip, içe hüzün düşüren fikirdir.
bir gün mutlaka gerçekleşecek olsa da ilk zamanlar göz dolduracak, her pazar kahvaltı vakitlerinde duygulandıracak, belki de zamanla alışılacak olandır.
