vakit uzakken hoş gibi görünen, vakit yaklaştıkça tedirgin edip, içe hüzün düşüren fikirdir.
bir gün mutlaka gerçekleşecek olsa da ilk zamanlar göz dolduracak, her pazar kahvaltı vakitlerinde duygulandıracak, belki de zamanla alışılacak olandır.
ilk başta özellikle lise çağındaysanız cool bir durum gibi görünsede erken yaşta aileden ayrılmanın,bu ayrılıkla küçük yaşta omuzlarınıza yüklenen sorumluluğun sonrada farkına varırsınız..Tatilelerde size ev *tarzı gelmeye başlar bir süre sonra...Hatta eve gelmek bir külfet gibi de gelir bazen...Ama evden ayrılmak her insanın içinde buruk bir üzüntü da bırakır vesselam.
yaşamak zorunda olduğum çaresizliğim...
o saatten sonra hayatınız; makarna... makarna... tost... makarna... sallama çay... bekleyen bulaşıklar... makarna...
mecbur kalmadıkça ayrılmayın. daire kapısının önüne gelip zile ısrarla basmak ne demek bilir misiniz?
Eninde sonunda olacak nasıl olsa, ha 20'li yaşlarda olmuş ha 30'lu yaşlarda ne farkeder. Tabi benim gibi 14 yaşında ailenizden ayrılırsanız "biraz" farkeder.
biraz önce olmuş olaydır. 18 yıldır ailesinden ayrılmamış olan ben için, hele ki ebeveynler için çok zor dakikalar olmuştur. ayrı kalalımdır ama o anlar bir daha yaşanmasındır. yok yok ayrı da kalmayalımdır.
en çok istediğim şey. nedendir bilinmez artık zamanının geldiğini hissediyorum. lakin maddi imkanlar el vermiyor. bir bıraksalar da gitsem arkadaş. sanki hiç görüşmeyecekmişiz gibi oturup ağlamak saçma.
üniversite kazandığımda yaşadığım hadisedir. yaz tatillerini falan ayrı geçirdiğim olmuştu ama bu farklıydı.
sınava girdiğimde, öss birincisi olayım yine de asla istanbul yazmam, şehir dışına gidicem diyordum. şehir dışına gittim. öss birincisi de olamadık zaten. son iki üç gün içimi garip bir his kaplamıştı. gitmeden önceki son gece, başlamadan okulu bırakmayı bile düşünmüştüm.
gidince bu hüzün geride kalmıştı ama. birkaç ay keyfini çıkarmıştım özgürlüğün. zaten her kafama estiğinde geri de dönüyordum.
ama şöyle 1-2 sene geride kalınca artık kendini yabancı gibi hissediyorsun. tatilde eve geldiğinde evin diğer bireyleri sanki daha samimi, sen misafirmişsin gibi hissediyorsun. o çok kötü. o duyguyu yaşadığımda okula da, tahsile de, özgür hayata da lanet okumuştum.
evlenme, iş yada okul için ayrılma nedenlerindendir. üniversite içinse istanbul gibi bi yere gidiyosanız ufak bi sevinç ama kocaman bi hüzün kaplar içini. son gece anneyle yatmak ve ilk bi ay boyunca rüyanda aileni görmek korkarak uyandığında ise yanında olmadığını fark etmek bunlardan en çok koyan olaydır.
hayatta en çok korktuğum olaylardan biridir. başıma geliyor gibi sanki bu aralar çıldıracak gibi oluyorum.
ey sözlük yok mu bir hal çaresi alışırsın diyorlar ama alışamıyorum.
not: daha üç gün oldu.
2 sene önce üniversiteyi kazandığım zaman yaşadığım durumdur. başlarda çok zor gelse de sonradan alışıyorsun aileden ayrı olma durumuna. tabi bu sadece üniversite için geçerli olabilir belki.
Anneden babadan ayrı kalmak çok zordur. Fakat bundan Daha da zoru vardır. O da bir zamanlar kuyunuzu kazan insanlarla aynı mekanı paylaşmak zorunda kalmaktır.
Bugün iftarda üniversite, şehir dışında okuma muhabbeti vs. geçti. Anacığımın gözü doldu. Babamın yine kararlı duruşu. Kardeşim taşağa vurdu falan. Ama bir yıl öncesine kadar bana cazip gelen bu fikir şu zamanlarda içimde buruk bir düşünce olarak büyüyor. Sanırım bana çok koyacak. Ay ben ağlarım.
yarın sabah yola çıkacağım ve uzun bir süre ailemden ayrı kalacağım. içimde bir burukluk var tam böyle boğazıma öküz oturmuş gibi, üzgünlük desen o da değil garip bir duygu. Gideceğim yere dair bir çok soru kafama takılan. Yalnızlık. Aile çok önemliymiş meğer, bir tane bile arkadaşın yokken yalnızlık çekmiyorsan bunun en önemli sebebi aileymiş meğer.
belli bir yaşa geldikten sonra yapılması gereken eylem. yoksa hayat çok sıkıcı bir hal alıyor, her gün ayrı bir sorun yaşıyorsunuz. huzur için ayrılmak şart.
Küçük yaşta başıma gelen hede, aslında bir seçim.
Öyle kanıksadık ki artık durumu bizimkiler eve geldiğimde "queen sen yokken bu fatura daha az geliyordu" deme yüzsüzlüğünü dahi gösteriyor.
Şaka bir yana kaç yıl geçerse geçsin asla alışılamayacak durum, hep ayrılırken o Boğaz bir düğümlenecek.
Benim için sorumluluklardan kacmaktir. Baba olmayan bir evde en büyük cocuksaniz duygusal ve ekonomik yük size düşer. O yüzden evden ayrilmak kotu olsa da gerçekten büyük bir rahatlama sağlar.
