tüm zorluklara rağmen, zorda kalındığında nasıl davranacağını saptar insan. çünkü herşeyi tek başına yapmaya alışmış, sadece kendinden, etkisiz aldığı kararlardan sorumludur. evet önüne gelen sıcak bir yemek, temiz giysiler yoktur ama öncesinde ailesinin bunları sağlaması için gösterdiği çabayı anlayabilir.
hazıra alışmış bünyenin nevrinin döneceği olay.
çok büyüdüm belki. suratıma tükürülse ayakta kalabilecek kadar olgunlaştım, insanlığımdan yitirdikçe güçlendim. bir başıma yaşar oldum, iyi de para kazanır oldum.
ama ben ailesiyle adada yaşayan o masum kızı çok özledim. değmez ki.
-önce fatura yatırınca bi b.k oldum sanırsın.
-pazara çıkıp patates falan alırsın. patatesin sadece kızartmak için kullanılmadığını öğrenirsin.
-sürekli toplamana rağmen ev asla toplu gözükmez.
-eve gelirsin sıcak yemek falan filan yoktur.
-ve anlarsın ki kendi elektrik faturanı yatırman seni b.k yapmaz. aile yapmaz.
cok koyar ilk basta. annenin, babanin seni sevisini, evdeki sicakligi ve ne zaman canin istese bulabilecegin o sicak yemegi düsünerek, beklemedigin anlarda gözlerinden akan yaslarla birlikte büyürsün. ama sonradan bunu yapman gerektigi kafanda yer etmeye baslar. zamanla üstesinden gelirsin ve artik yetiskinsindir. kendi kendine yetebilmektesindir. zordur bu dönem ama olgunlasma evresinin olmazsa olmazidir.
başta hiç yapamazmışım gibi geldi. sonra arkadaşlarla geçirilen rahat zamanların büyüsü sardı. sonra özlem kapladı içimi yine onlara gitmek istedim. ama arkadaşlarla yaşanabilen heyecanları onlarla yaşayamayacaktım. ikilemdi başta benim için.
zaman geçti. aileden ayrı yaşamak sorumluluk almak oldu. aileden ayrı yaşamak doğru düşünüp doğruyu bulmak oldu. aileden ayrı yaşamak büyümek oldu.
insana anne kapuskasını bile özleten yaşam tarzıdır. tabii ki bu seviyeye gelmek için 2-3 yılı devirmeniz gerekir, başlarda her şey iyidir. aslında başlarda her şey daha iyidir. misal başlarda beyaz show bile iyiydi, o kadar yani.
bir çocuğun dengesiz beslenmeye başlıdığı günlerle aynı tarihe rastlar. boş gezen mideler, gece yarısı bol soslu kıymasız makarnalarla dolacağı, sabah kahvaltısı yerine kantin çayı içileceği günlere merhaba...
annenin, babanın ve kardeşinin değerini daha iyi bir anlarsın uzaktayken. her sabah uyandığında tek başına olman, bir günaydın diyenin, diyeceğinin olmaması daha güne başlarken 1-0 geriye düşmektir. hani ağlamaklı olursun ya da sessizce ağlamaya başlarsın da boğazın düğümlenir, yutkunmakta zorluk çekersin ya... işte her sabah bunu yaşarsın aileden uzakta ve yalnızsan. geçmişini sorgularsın sürekli. ailene, hayata karşı yaptığın hatalar hep beyninde dolaşır. üzülürsün. kimseye anlatamazsın. çünkü yalnızsın. bazı günler moral bozukluğunu belli etmemek için hiç aramazsın onları. ama onlar seni arar mutlaka. yalan söylersin. iyiyim dersin. içindeki tüm özlemi bastırıp sorun yok dersin. ve mümkün olduğunca kısa tutarsın görüşmeyi. onların sesini ne kadar fazla duyarsan o kadar fazla üzülürsün. yanlarında olmak istersin. tatillerde yanlarına gittiğinde de mutlu görünmeye çalışırsın. dönüş zamanını aklından atamadan sahte gülümsemeler ile kandırırsın yine kendini. dönüş gününün gecesi uyumak istemezsin. uyuyunca zaman hızla geçecek ve uyandığın gün gideceksin. uykuyla savaşı kaybettiğinde artık çok geçtir. ama bilinçaltın çok uyutmaz seni. sabahın ilk saatlerinde ayağa kaldırır. niye erken kalktın sorusunu alışkanlık olmuş diyerek geçiştirirsin. oysa alışkanlık yaratan tek şey mutsuzluktur bünyende. yalnızlığın verdiği mutsuzluk. ailenden ayrı yaşadığın her gün onları daha çok özlersin. ve en kötüsü de bu özlemini kimseye söyleyemezsin. çünkü fark etmişsindir ki günümüz insanlarının hemen hiçbiri mutsuz insan istememektedir etrafında. ne her şeyi rahatça anlatabileceğin bir dostun vardır ne de tüm özlemini sana unutturacak bir sevgilin. yalnızlığın sularında çaresizce çırpınır durursun. her çırpınışında ailene olan özlemin artar.
ve anlarsın ki aslında ailen her şeyindir ama sen hiçbir şeysindir. çünkü onlara layık bir konumuna ulaşamamışsındır.
genelde okul okuma amaçlı yaşanır. başlarda güzel gelir. hele bir de üniversitedeyseniz özgürsünüzdür. karışan yoktur, her şeyi yapabilirsiniz ve kendinizi tamamen yetişkin hissedersiniz. ancak zaman geçtikçe işin gerçek yüzü ortaya çıkmaya başlar. özlersiniz ama gidemezsiniz, tek başınıza her sorununuzu çözmeye çalışırsınız. hasta olursunuz bakanınız yoktur burun çeke çeke çorba yaparsınız kendinize. evet arkadaşlarınız vardır fakat onlar da aileniz gibi değildir kuşkusuz. her gün telefonda konuşursunuz ailenizle, onlar birliktedir ama siz uzaktasınızdır, bir kere sarılmak için neler vermezsiniz o an. üzüldüğünüzü de onlara belli edemezsiniz, sizin yüzünüzden üzüldüklerini bilmek dayanılmaz bir vicdan azabı verir size.
kısaca zordur aileden ayrı yaşamak. olgunlaştırır ama can yakar, eğlencelidir ama kenarında köşesinde bir yalnızlık vardır. yetişkin olduğunuzu tam anlamıyla hissedersiniz ama evin küçük çocuğu olmayı özlersiniz.
bir de hafif depresif bir anınızda aklınızda bir düşünce belirir: ölümlü dünya, onlar da bir gün ölecek ve onlarsız geçirdiğiniz her gün için kendinizi suçlayacaksınız. en ağırı budur sözlük, en ağırı.
ailenin evine döndüğün zaman bir garip hissetmektir. eski yatağında bir başka yatmak ve artık yaşadığın evdeki rahatı aramaktır belki de... yılda bir kaç kere ziyarete geldikleri zaman hiç gitmeyeceklermiş gibi gelmesidir. babayla karşılıklı 2 tek atmaktır. annenin, dedenin, kardeşinin seni çok özledik dedikleri zaman göz yaşlarının akmasına engel olamamaktır.
her ay birbirinden beter bombok sorunlarla uğraşmak demektir.
çamaşır askısı mesela önemli şey.. insanlar aynı askıyı senelerce kullanabiliyorken bize en fazla 3 ay gidiyor.. piyasası da yüksek yani.. ayakabbı alır gibi alıyoruz kendisini... askıyı alıyoruz hah bitti derken banyo musluğu bozuluyor, onu yaptırıyoruz ertesi ay çamaşır makinesi bozulacak gibiyim diye bakıyor size, çamaşırları sıkmıyor mesela.. şimdide banyo lavabosu suyu gider yerine banyoya veriyor... hayır yani nedir suyla sabunla olan bu aksilikler, anlayamıyor insan!!!
aynı şehirdeyken pek mümkün olmayandır fakat belli bir yaştan sonra makuldur, güzeldir. özellikle yalnız yaşamaya alıştıysanız, tekrar aile ile yaşamaya başlandığında bir noktadan sonra ruh sağlığı elden gidebilir. aileyi sevmemek vs. değil tabi bu. sonsuza kadar aileyle yaşanmayacak nitekim, bir yerden başlamak gerek kendine yetebilmeye.
