asla bırakmayacak olan kişiler onlar. hataları affeden, sizinle gurur duymaları için çaba harcanması gereken kişiler...
yüzlerindeki mutluluk için her şey yapılır işte.
hayatta kaybetmekten en çok korktuğum varlığım.
aile evinde olduğum müddetçe hala nefes kontrolü yapan bir tipim.
tek başlarına yolculuğa çıkmasınlar diye, boş boş onlarla giden bir tipim. kaza olursa; sadece birimize olmasın diye.
sınanmaktan en çok korktuğum varlığım;
insanlar en sevdikleri ile sınanır. para ise para, sevgili ise sevgili, başarı ise başarı, aile ise aile.
gerçekten çok korkuyorum.
ayrı şehirlerde olduğumuz 5. senede; hala içim rahat etmiyor çoğu gün acaba gerçekten iyiler mi diye.
çocukların büyümesi ve evlenmesi ile "aileler"e evrildiği vakit, hala tek bir aile varmış gibi hareket edilmeye çalışılan; bir arada olabilmek uğruna sayısız anlaşmazlık yaşanan ve zarar gören kurum. güzellikle bir arada durulabiliyorsa âlâ ama durmuyorsa zorlamanın hiç alemi yok. çünkü işin sonunda kimse kârlı çıkmıyor ve olan bozulan kardeşliklere oluyor.
aile, dünyadaki en değerli kavram, kişi veya kişilerdir.
Öncelikle aile kavramının bize neyi ifade ettiğini farketmeliyiz. benim için aile gözünü kırpmadan benim için canını feda edebilecek, gözümü kırpmadan canımı feda edebileceğim insanlardır.
Klasik aile kavramının üstüne,bu gruptaki kişi veya kişileri bu kalıba sokmuyorum. böyle olduğu için ailem olmuş oluyorlar.
Mesela annenizi ailenizden saymayabilirsiniz bana göre, ya da her kimse aile kavramına dahil etmek "zorunda" hissettiğiniz birini.
Yani, klasik aile kavramından çıkıp, samimiyetsizliklerden, şartlanmalardan kurtulduktan sonra ailenin neden en önemli kavram olduğu ortaya çıkar. eğer hayatınızı adayabileceğiniz, üstüne bunun karşılıklı olduğunu bildiğiniz bir insan var ise hayatta, o insanı kaybettikten sonra hiç bir önemi kalmayacaktır hayatınızın. bu yüzden aynı zamanda "ben" demektir aile. bu açıdan da bakınca görüyoruz ki aile kavramı olmadan benliğin bir anlamı kalmaz insanda. Aile, sevginin en gerçek halinin görülebileceği yerdir, insanın kendi kanıyla yazdığı bir listedir.
Kardeşim olmasa içlerinde hepsi bir hiç. Sırf şu çocuk engel oluyor bana özellikle yalnızlığa itildiğimde çok destek oldu ara sıra sinirden onu dövdüm ara sıra bağırdım ama darılmadı. Bazı sabahlar uyandığımda yanımdaydı bana hep destek oldu. Ulan ufaklık salak malaksın ama çok duygusalsın. Keşke umarsız olsaydın da ben de kurtulsaydım.
Aile, bir insana ait olan en büyük hazinedir. Başta sadece kan bağınız vardır ama sonra fark edersiniz ki; onlarla gönül bağınız da vardır. Seçme şansınız olsa yine onları seçersiniz. Ara sıra kızgınlıklarınız olsa da bilmelisiniz ki; onlardan başka kimse her durumda yanınızda olmaz.
sadece biyolojik yakınlığın olan insanlar değillerdir aynı zamanda ruhsal yakınlığın olan insanlardır. bazen senden fazla senlerdir. aile; mutluluk, keder, sevgi, sinir, kanaattir.
Bir turlu tatmin edemedigim sizi. Ne yaptiysam yaranamadim. Baska biri icin mukemmel evlat seklinde gorulurken size bir turlu yetemedim. Hicbir zaman maddiyatiniz zor duruma sokacak bir sey yapmadim hep yetindim onun busu var şusu var hic demedim, okumak onemli dediniz gittim iyi bi okula iyi bi bolume yerlestim sinavi gecip geldim, bir kez olsun sizi utandiracak hicbir sey yapmadim, oglunuz bi hata yapsa bu kadar sorun olmaz benim kucuk bi hatam kocaman olur hep gozunuzde, her syimde kusur aradiniz hep bir bahane buldunuz.. Allah keske size su zamane gencleri gibi bir evlat verseydi de benim degerimi anlasaydiniz keske.
Edit: seviyorum sizi en az beni sevdiginiz kadar opuldunuz.
siz siz olun aileniz yerine başkalarını tercih etmeyin. annenize, babanıza asi olmayın. bir anlık öfkeyle sonradan pişman olacağınız adımlar atmayın...
Aile dediğimiz kurum ilk eğitimin ilk izlenimlerin oluştuğu yerdir tuvalet eğitimini dışarda alamssın yemek yemeyi dışarda öğrenemessin toplumun ne kadarda en küçük yapı birimi gibi dusada aslında eoplumun toplum omasını sağlayan bir kurumdur.
uzun bir süre uzak kalmak istediklerimdir bu evin içinde artık delirecek veya cinnet geçirecek gibi oluyorum herkese uyumlu davranmaya çalışıyorum yok anlaşılabilecek cinsten değil bu evde hiç kimse ya alıp başımı gideceğim yada evleneceğim belki o zaman ararım onları bilemiyorum şuanlık gerçekten tek isteğim yalnız kalmak hiççbirini değiştiremiyorum hiçbirini..
pazar günleri kovboy filmleri izleyerek sabrı öğrenmektir.
kardeşin günlüğünü okuyarak stratejiyi, temizlik saatlerinde evi terk ederek planlamayı, olası kavgaları yatıştırarak öngörü ve soğukkanlılığı, markete gitme sırası gelince uyuyakalınarak rol yapmayı, sabah peynir zeytin ve domateslerin yeri değiştirilip ekmek ufalanarak kahvaltı süsü vermek gibi alıştırmalarla kamuflajı, veli toplantılarından önce müdür dahil herkesle konuşarak disiplin suçlarını vs gizlemeyi yani ikna ve işbirliğini, değişik deneylerle patlayan ışıkları dağılan odayı kabullenmelerini sağlayarak baskın olmayı, telefona gelen fatura borcu mesajini silerek cesur olmayı filan öğretir, hayata hazırlar.
bide asla asla dememeyi öğretir. asla özlemem demiştim, özlemedim de ama şimdi boynum ağriyinca şeyoldu. yine de asla demeyebilirmişim.
Sevgili, dost, arkadaş, kanka en ufak bir menfaat catışmasında terkedip giderken aile (özellikle ana ve baba) asla gitmez, bil ki onlar ölünceye kadar hala çocuksundur.
toplumun en küçük yapı taşıdır.
aile denildiğinde teyze, amca, dayı, yenge gibi her türlü kan bağı olan insan gelse de akla, benim için sadece annem ve babam oldu. belki bir çoğunuzun aklına gelen de budur. bir de halamın kocası var, eniştem. memlekette ufak bi köyde balıkçılık yapan bi adam bu. tutar balığını, yapar mangalını, açar bir büyük. toplasan bu adamla 1 saat sohbet etmişiğimiz yoktur. uzaktan uzaktan sevdiğin insanlar vardır ya, yakınlık duyarsın öyle işte.
her neyse.
annem ve babam -kısaca ailem işte- her ne kadar ayrı da olsalar, bi şekilde yanımda olmaya çalıştılar.
biraz büyüyünce anlamaya başlıyorsun, hani şu '' eşşek sıpası '' modundan artık '' iş bul lan eşşek sıpası '' seviyesine geldiğinde. yoksa ben kim büyümek kim?
aileme hep bir borcum varmış gibi büyüdüm. yaptıkları, destekleri, verdikleri harçlık dahi hep cebimi yaktı. iyi bişey değil tabi. ilkokulda aldığın 500 bin lira para -o zamanın parasıyla çiftli ekmek alınırdı- nasıl bi insanın gücüne gider lan?
baba evden gidince, anne işe girmiş ayakların üstünde durmayı başarmış bi kadın. bu başarıya ulaşırken, elinde diplomasıyla az yer kovalamadı. akşam ayakları su toplamış halde gelmeler, yarım saat servise yürüyüp oradan servisle 1.5 saat daha yol yapması ne demek, bunların yanında çok şey anlatılır da uzatmanın anlamı yok. anneden öte nasıl bi yeri olduğunu nasıl anlatabilirim ki burada zaten.
babam.
ben daha ilk okuldayken gitmişti. ayda bir para bırakır, arkasına bakmadan giderdi. ne diyebilirsin ki o yaşta. hakkını yememek lazım, ne zaman bir şeye ihtiyacım olsa koştu. hoş, koşan parasıydı aslında da girmeyelim o mevzuya.
etrafa biraz bakınca, benim yaşadığım normal bi çocukluk.
çoluğunu çocuğunu siktir edenlerden tut neler görüyoruz.
benim borcum tüm bu çabalarına rağmen, benim hala bi sik olamamam.
o kadar iyi niyetle, efendi bi insan yetiştirsinler, bi kişinin ağzından kötü kelime getirmeyeyim aileme ama etrafımda kırılmadık kalp bırakmayayım. tuhaf. konu tabi ki kadınlar.
etrafında bir erkek olmayınca büyüyorken, bazen bilmiyorsun ne yapacağını. kendin keşfetmek zorunda kalıyorsun. bu küçük kaşif rolündeyken de kırıyorsun. ya da ben böyle bi tuhafım. kırmayan adam kırmıyor amk.
her boku anlatacak değilim, yediğim bokları kendime dahi dürüst şekilde açıp, kafamda ölçüp tartamıyorken buraya neden yazayım amk. her şeyi de özet geçtim mis gibi. edebiyatta nasıl kasılır ki bu başlıkta zaten.
kısacası layık olamadığım bi kurum bu aile. öyle bi ufak rahatlama yaşadım yazınca lan. geçer ama şimdi.
