bir gelenektir...asla vazgeçilmemesi gereken eşsiz ama gercekten eşsiz bir hazinedir. şaka falan değil türk milletinin temelidir güçlü aile bağlarımız. o yüzden sürekli yozlaştırılmaya çalışılandır. ailemize sımsıkı sarılalım. sevgiyle ve saygıyla.
agu agular olmasa bir kadına ömür boyu katlanırlır mı? çocuklar tatlı diye bence katlanıyorlar. keşke çocuklar bu kadar tatlı olmasa resmen insanı legal sekse yönlendiriyorlar.
Bir aile yıllık ortalama 330 adet cam şişe ve kavanoz kullanıyor. Bu cam şişe veya kavanozların yalnızca bir tanesini geri dönüştürerek bir bilgisayarın 25 dakikada harcadığı enerji karşılanabilir.
Cidden bir aile kurmaktan insanlar nasil korkmuyor anlamis degilim , hadi bak anne baba kardes neyse de ulan bir insani tanidigini dusunerek onunla evleniyorsun tum hayatini ona adiyorsun ustune bir de evlat dunyaya getiriyorsun bu nasil cesaret arkadas aklim almiyor yeminle.
Hic mi dusunmuyorsunuz olm ya bu kadini dogru taniyamadiysam veya ya bu cocuk benden once ölürse diye.Tamam cocugunun olmasi buyuk mutluluk da aga kaybedersen yasadigin mutlulugun on kati kadar uzulursun.
Yani 1.10 luk maca 1000 lira basmaj gibi bir sey , kazanirsan 100 liralik mutluluk kaybedersen 1000 liralik uzuntu , bence cidden cok buyuk risk amk valla aile kuranlar aklini kacirmis.
şöyle ki amaç maddiyat olarak bakılmaksa bunda baba parasıyla her haltı yapan insan da var o şanslıdır tabii. ama babası tarafından zorla çalıştırılan arkadaşlarım da oldu. ben ise tam ortada büyüdüm. eğer maddiyat diyeceksek bunu değerlendirmeye almamamız gerektiğini düşünüyorum. çünkü ne çıkacağı aileyle alakalı değil size kimin denk geleceği ile alakalı.
maneviyat olarak da bilemiyorum. elinden geldiğince yardımcı olup, ders vermeye çalışan bir ailem oldu. ama ne öğrendiysem yine de kendi başıma çıkardığım derslerdendir. ve bazen çok gereksiz kavgalar edip(başlatan bendim demiyorum) manevi olarak çok soğuduğum durumlar oldu.
şu an ise nötrüm. şöyle bir baktığımda kafamı karışık bırakan bir konu aile meselesi. iyi mi kötü mü tam karar veremiyorum. eğer konuşmak isteyen arkadaşlar varsa mesaj kutumu yeşillendirebilir.
mutlu aileler birbirlerine benzer. Her mutsuz ailenin mutsuz olmak için kendi özel yolur vardır sözünden hareketle denilebilir ki bu mutlu ailelerin birbirlerine benzemeleri hali her türlü evrimsel adaptasyon gereksinimine direnmekte ve hala aynı şekilde mutlu olmayı sürdürmektedir.
Aileyle birlikte olmak insanı aşağılayan her türlü kapitalist gıdıklamaya karşı en ciddi direniştir. Denilebilir ki hayatın ailenin dışında kalan kısmı bir espriden ibarettir. Espriyi anlayıp gülmeye çalışın, ailenizle gülmeye çalışın.
kimsenin seçemediği size belli bir süre maddi manevi bakarak, topluma kazandırmak amacıyla kurulmuş kurum.
aile kurabilmenin kıstasları devlet tarafından belirlenmediği için kalitesi de yer yer değişebiliyor. bana kalırsa standard a oturtulmalıdır. aile olacak kişilerin minimum belirli bir entelektüel birikime sahip olması gerekmektedir. yoksa çocuğu nasıl topluma faydalı bir birey edecek?
bu standart tutturulana kadar saygı duyacağım bir kurum olmayacaktır. benim ailem tesadüfen iyi ya da kötü diye ne övüneceğim ne de yerineceğim.
bazen apartmandan içeri girerim.
mevsim kıştır, havalar soğuk...
üzerimdeki kalın giysilere rağmen iyice büzüşmüş bir haldeyimdir.
--spoiler--
soğuk ürperticidir zira, sızacak bir boşluk bulur kendine...
--spoiler--
kapıdan içeri girdiğim gibi bir koku alır burnum.
kış aylarında şehri kuşatan ucuz kömür kokusundan farklı bir koku...
naif, yakıcı olmayan türden...
içimdeki kasvet erimeye başlar o an;
dudaklarım kıpırdanmaya,
montumu, cep kısımlarından sıkıca kavrayan ellerim gevşemeye başlar...
ve solurum, deriiin derin ve tekrar tekrar...
ev kokusudur bu, aile kokusu...
hamarat ellerden, sevgi yüklü ellerden yükselir bu koku; onların eseridir.
kah lezzetli bir yemek kokusudur bu; kah yemek, parfüm, sabun, insan karışımı tatlı ev kokusudur bu...
burnuma dolan kokulardan bir senaryo oluşturmaya çalışır zihnim...
bu koku olsa olsa şu yemeğe aittir ve masada sıcacık bir çorba ve pilav da vardır; kokulardaki parfüm oranı da yüksekse muhtemelen misafirler uğramıştır binadaki evlerden birine... evet evet, kapı önünde muntazam dizilmiş ayakkabıların da işaret ettiği gibi çocuklu bir çekirdek aile misafir olmaya gelmiştir... ayakkabılar kapıda olduğuna göre evde portmanto yoktur ya da ancak ailenin ihtiyaçlarını karşılayacak büyüklüktedir. belki bir ihtimal, misafirler evden ayrılmak üzeredir...
saatime bakarım; ihtimallerin olabilirliği hakkında daha net varsayımlara ulaşmaya çalışırım
ve devam ederim, annemi düşünerek...
çeşitlerinin bolluğundan değil de lezzetinin çokluğundan dolayı mükellef olan sofralarını hatırlarım.
sadece çorbasıyla nasıl da doyduğumu, çorbasının nasıl da bedenime ve ruhuma iyi geldiğini...
acaba şimdi yine o her zamanki şevk ve aşkıyla sofrasını kurup kurmadığını...
yaşadıkları kasabaya karanlığın çöküp çökmediğini...
deriiiin derin ve tekrar tekrar soluyarak ve düşleyerek evimin kapısına kadar ulaştığımda, ellerim istemsiz gider cebimdeki anahtara...
bezginlik ve alışkanlıkla çeviririm, anahtarı kilit yuvasında...
açılan kapının ardına bakmayı ertelemek istercesine, içeri bakmadan önce ayakkabılarımın bağcıklarıyla uğraşır, apartmana dolan aile kokusunu derin derin solumaya devam ederim.
içerisi karanlık, içerisi yalnızlık kasveti...
tek ışık, tek ses yok yuvamda...
botlarımı içeri alır mutfağa geçerim.
yalnızlık günlerinde tükettiğim sigara kokularının iyiden iyiye mutfağa sindiğini, o lezzetli kokuları mutfaktan söküp attığını düşünürüm.
kardeşime alınmış, fakat bende kalmış balıkların yemini verip, kettle a su bırakırım.
sabah kahvaltısıyla ayakta olduğum halde, birşeyler hazırlamak gelmez içimden.
tek kişilik bir çay, yanına birkaç atıştırmalık...
bir ya da birkaç film...
ve yastığımda pusuya yatmış beni bekleyen heyulalar, hafakanlar...
tüm ışıkları söndürür,
güzel şeyler düşünür,
güzel insanlara günün son selamını yollayarak hazırlıklarımı tamamlarım...
henüz ilkokula yeni başladığım temiz çocukluk gecelerinde, babamın çocuksu korkularıma karşı bana bir kalkan olması için ezberlettiği duamı da okuyup,
öylece atlarım pusuya; gönüllü, korkusuz ve bezgin...
