...diye birşey yoktur. en azından bizim ailede söz konusu bile değildir.
baba içerde haber izliyordur. anne kişiside babanın yanında oturup arada yorum yapıyordur. ciilek kişisi * salona on kere girip çıkmasına rağmen kimse gözlerini tv den ayıramıyordur.
ciilek odasına gider ve son ses müzik açar. ** ama olanlar olur tabi. ben babayla anne gelicek, bana şunun sesini kıs diyecekler diye beklerken, onlar gayet sakin içeri girer ve "kızım bunda nasıl oynanıyor bize de öğret bizde oynayalım, hatun böyle baş mı sallanıyordu acaba bunda?" der ve ben koparım. böyle bir ailem var benim işte. şen şakrak. hep matrak.
çok kötü bir durumdur gerçekten. tamam her zaman herkesin dinlediği şeye saygı gösteririm ama dinledikleri şeylerde çekilecek gibi değildir. örneğin benim burada ray charles dinlerken annemle komşumuzun içerde kahvelerini yudumlarken yıldız tilbe dinlemesi. kulaklık çözümde getirmiyor, öyle bir dinliyor ki müziği. ama ben sesini açınca hemen odaya gelip "sesini kıs biraz yavrum"* deniliyor.
bazen ortak müzik dinlenilen yere gidip kendi dinlediğim tarzlarda müzik koyuyorum, hemen beğeniliyor, ne güzel parçaymış falan deniliyor. ama gel görki yalnız başına bırakma! ordan kaç hemen.
deep not: tabii ki dinledikleri müzikten nefret ettiğimi hiç bir zaman yüzlerine söylemem, bu daha önemli.
