benim seni hatırlamak için eski bir şarkıya ihtiyacım yok.. ya da uzaktan gelen bir habere, eski bir dosttan alacağım selama, hiç ummadığım bir yerde karşılaşmamıza da gerek yok aslında.. var olman benim için yetiyor, içimde unuttuğun çiçekleri her sabah sulamaya.. üstelik hiç zorlanmıyorum seni hatırlarken.. ya kirli bir kedi, ya kırık bir ayna, güneşli güzel bir sabah ya da yağmurlu ıslak bir akşam en güzelinden bir sen çiziyor aklıma.. oturup izlemek kalıyor bana da yarım yamalak aklımla yana yakıla..
ben sana mart dedim, sen bana martı.. içli gülüşmek içindi içli içli sevişebilmenin asaleti.. bir birimizin ellerinde tutunduğumuz şey, aslında yaşayabilmek saadetiydi.. yiğitliğimi öldürsen de hakkımı ver isterim: güzel günlerdi, küçük mavi düşlerde omuz omuza yürüyebilme cesareti..
nerede uyuya kalsam, hep aynı kokuda çalar saatim.. sen bilmezsin sabahın beşi nasıl kokar, nasıl korkutur, nasıl yaralar içinde insan barındıran hasretleri.. bilmemen benim için belki daha hayırlıdır gerçi.. çünkü istemem, benden sonra, bir başkasını seni özlediğim gibi özlemeni..
ben sana mart dedim, sen bana yarın.. üstelik, pek de mütevazi sayılmazdı ayrılığın.. gördüğüm en ihtişamlı vedalardan birinin temelini attın.. ve her geçen gün, yokluğuna kaçak bir kat daha çıktın.. ahh benim şu ergen duygusallığım.. senin içi çıkmış tekrarların.. her daim mülk sahibi olacaksınız cümlelerimde.. ve ben hep kiracı olarak kalacağım istanbuldaki küçücük evimde..
mart da geçiyor, hatırlarsan geçeceğini söylemiştim ben sana.. bir kaç güne kalmaz; yaz gelir, güneş ısıtır yüzümüzü.. sırtımız hafifler.. belki soğur acılarımız.. bir dalga eser denizden içimize doğru.. kim bilir, belki tanrı bizi de affeder.. gün dolsa, gece yansa da.. zannetme ki yokluğun hafifler.. acısı değişmez, ama belki yaz gelince sızısı biraz diner..
