birinci bölüm, çok ama çok etkileyici bir başlangıç. açıkçası, korku film müziğini anımsatıyor ama bunun adı bu değil, bu izlenimci, etkileşimci bir yaklaşım tarzı. duyguları, düşünceleri ifade etme biçimi bu. duygular, düşünceler de anlık varoluşumuzda olduğu gibi çok yönlü, karmaşık, birbirine girmiş bir çok şeyden oluşuyor. bir şey ön plandayken arka planda olan şeyler ön plana geçiyor, sonra gündem değişiyor. günlük yaşantımızın cümleleri nedir ki! bu cümlelerin grameri ne? öznesi bazen biz, bazen annemiz, bazen kardeşimiz.
bu bölümde melodi beklemeyin, o ilgili kişi ıslık da çalmayıversin.
ahmet adnan saygun'un diğer parçalarında da aynı şey var: bu besteci derin düşünceli, felsefenin derinliklerinde dolaşan, orada yaşayan, ikamet eden biri. ahmet adnan saygun esaslı bir yemek gibi, büyük masa yemeği, çetrefilli, yapılması zor, nasıl yendiğini, neden yapıldığını bilmediğiniz yemeklerin de olduğu bir masa.
ilk bölüm bitmemişlik duygusuyla sona eriyor.
ikinci bölüm de yavaş. hatta daha yavaş gibi. melodi daha da ağdalı hale geliyor. birden hızlanıyor. bu bölümde de sanki kemençe var. saygun, çok derinlerde gezen bir adam. bence, bilinçaltında değil de, o kadar derinde ama aklı bir an bile olsun elden bırakmadan dolaşıyor.
üçüncü bölüm davulla başlıyor. biraz daha hızlı ve daha görkemli. bir devin yürüyüşü gibi bir ilerleyiş var. sonra koşuyor, yakalıyor, konuşuyor, darbeler vuruyor, yeniden koşuyor. sonra coşuyor, neşeli bir melodi ortaya çıkıyor, yürüyüş acayip görkemli devam ediyor. ve görkemle bitiyor.
çok daha keyifli, hareket, eylem dolu bir bölüm bu.
