vicdanının rahat etmesi olayıdır bir anlamda. şu devirde ahlaklı bir insan olmanın tek bir pencereden bakmamızla anlaşılmaz. bir bütünlük, bir tutarlılık taşımalı. misal; o konuda benim ahlaki görüş açım, şunu taşıyor bunu taşımıyor denilmemeli yani. ahlaklı bir insan olmak, ugandada farklı, falanca ülkede farklı bir ahlak yapısı olmamalı. hayal dünyası belki ama olmamalı işte.
itirafımdır : Ahlaklı olmaya çalıştığım için sürekli kaybediyorum... Çevremde yalanlarıyla değer görenler var. Maaşları sürekli artıyor. Ahlaklı olmak acı vermeye başladı...
ahlaklı bir insan olmak öncelikle, gece kafanı yastığa koyduğunda, gündelik hayatının seni rahatsız etmeden uykuya dalabililiyor olman demektir, bu net.
gündelik hayatın da içerisine; uyandığın yer, uyandığında yanında olan kişi, yoldaki tanımadıkların, işyerinde tanıdığını sandıkların ve hala karşılaşmadığın kişiler bile dahil. öyle bir sınıflandırma halinde değilsin ki.
kişiye göre ayrım yapmıyorsun, olması gerektiğini düşündüğün bir genel geçerlilik durumu var ve sen bunun böyle sirayet etmesi için elinden geleni yapıyorsun ve bu zorlamayla oluşturulmuş bir durum değil. sensin yaa işte sensin yani..
amaaa..
etrafındaki ahlaksızlar öğrensin istiyorsun bazı şeyleri ama çok derin bir istek bu, lambayı sıvazlasan cin bi düşünür "yapabilir miyim lan acaba ben bunu" diye, öyle bir umutsuzluk hali...
ilk bu hissiyatlara kapıldığında daha çok gençsin, diyorsun ki evet, dünya daha güzel bir yer olacak. biraz zaman geçiyor hala aynı ahlaksızlıkları görüyorsun, ki bu arada etkilenenlere başrollere falan düşen oluyorsun, geçerli hissiyatı daha derinden algılıyor ve yaralanıyorsun. biraz daha zaman geçiyor ve hayatın işleyişine dair aldığın derslerle, ahlaksızlıklara karşı aldığın dersleri kombine edip savunma mekanizması doğrultusunda hayatına entegre ediyorsun.
miden bulanıyor, "bu ben miyim" diye soruyorsun, hani benim sevincim nerde bilyelerim topacım falan diyorsun.
