Bende her sözlük yazarı gibi uludağ sözlükte yazmak için can atıyordum. Hemen üye oldum. Üstelik kaliteli bir yazar olduğumu ispatlamak için farkınız ne kısmına 10 entry girmiştim.
Tarih : 22/01/2012
Sabaha karşı telefonuma gelen mesaj yazar olduğumu söylüyordu. Acayip sevinmiştim. işe kabul edilmiştim. Hemen başla diyordu patron.
Tarih : 26/01/2012
ilk entryimi kendinden emin, nitelikli ama biraz da mizah kokan bir yazıyla açmıştım. Dünya'nın en büyük yalanları başlığına; ''uludağ sözlük yazarlarının arasında bir tane bile insan evladı yok.'' yazmıştım. Aklı sıra espiri yapıyordum.
ilk günümü bu şekilde geçirdim. Entry yaz, başlık aç, sözlük yazarlarına güzel oylar ver, uykusuz kal, sol frameyi takip et, özel mesaj at derken ilk darbeyi yeme zamanım gelmişti.
Tarih : 27/01/2012
Akşam saat 9 sularıydı. Yine sol frameyi takip ediyor, youtube'da melankolik takılıyordum. Ben bir hayal kırıklığıyım isimli başlık birden dikkatimi çekmişti. Tıklayıp yazıyı okumaya başladım. Yazı şöyle bitiyordu :
Hayatta bol şans sizlere ben beceremedim. siz becerin bu hayatı hemde saatlerce. artık sadece okurum entrylerinizi, o mutlu itiraflarınızı. yazın.. okuyorum. Ve son enryi mi girmiş bulunuyorum. (bkz: ben bir hayal kırıklığıyım)
Bu yazıyı okur okumaz tedirgin hissettim kendimi. ilk başlarda şaka yaptığını sandım ama sonra ya gerçekten intihar ederse diye düşündüm. Bir telaş aldı beni. Nihayetinde intihar gerçeğini iyi bilen ve bir şekilde şahit olmuş bir insan olarak bir şeyler yapmam gerektiğini düşündüm. Arkadaşa özelden mesaj attım. Sol frameyi biraz karıştırdım. O başlığın altına birkaç şey yazdım.
Nihayetinde bu vicdan meselesiydi. insanlık meselesiydi. Heralde birçok insan benim gibi davranırdı. Sonra yazıyı yazan arkadaşın şaka yaptığını anlamıştım. Tabi iş işten geçtikten sonra. 1 hafta ceza aldım. Moderatöre durumu izah etmeye çalıştım ama tınlamadı. Çekeceksin dedi. Adaletin kestiği parmak acımaz dedi. Bir şeyler dedi işte. Bizde 1 hafta cezamızı çekmek üzere yalnızlık koğuşunun sessiz ranzasında yerimizi aldık.
Tarih : 03/02/2012
1 haftalık cezam bitmişti, ama kırgındım. Kendimi dışlanmış hissediyordum. Ulan diyordum daha yazar olalı bir hafta olmadı tekmeyi yedin. Olsun dedim kendi kendime. hayata hiçbir şey olmamış gibi devam etmelisin. Gir entrylerini, Dinle müziğini, birkaç yazı oku falan filan. ama makus talih bu acıyı bana bir daha yaşatacaktı...
Tarih : 05/02/2012
1 Haftalık ceza almanın hırçınlığıyla entrylerimi sıralıyordum, saçma sapan başlıklar açıyordum, biraz da ağzım bozulmuştu. Bir şeylere sitem ediyordum. Kendimi belli bir süre sonra bol bol bakınız vermeye adamıştım. ona bakınız ver, şuna bakınız ver, aha bir tane daha derken sağ üst köşede çaylaksınız yazısını gördüm. içimden vay amk. dedim. Hemen moderatörün ikna odasına daldım. Şöyle dedim, böyle dedim, bölücülük yapmıyoruz dedim, hakaret etmiyoruz dedim, affet dedim. Tınlamadı. Ben yine vay amk. dedim.
Tarih : 12/02/2012
Cezam bitti. Ama adım kara listede. Düşünsenize 18 günlük yazar hayatınızın 14 gününü cezalı olarak geçirmişsiniz. Çaylak olduğunda arabesk takılan ben, yazar olduğumda her şeyin çok değiştiğini fark ettim. Eski güvenim, şevkim, enerjim kalmamıştı. ilk başlarda isyan halinde olan duygularım yavaş yavaş sessizliğe bürünmeye başlamıştı. Kendimi Deniz gezmiş gibi idam sehbasında düşünüyordum ya da israil tanklarının karşısında duran küçük bir filistinli çocuk gibi. Ne yapmıştım lan ben bu cezayı hak edecek? Neyse moderatör arkadaşlara bir şey demiyorum, zaten onlara birçok insan bir şeyler söylüyor. Onlara aşağıda sözleri yazılı Duman grubundan duman olmuş bir insan psikolojisiyle Ah isimli parçayı armağan ediyorum.
yarışmadı.
yenilmedi.
açık seçik sizle oynamadı.
gerilmedi.
sanılmasın, yine basmış onu bulantılar.
yanılmasın, öyle dalga geçen yabancılar.
ah eğleniyor kendi başına.
ah neşesi yeter.
ah umurunda mı sandın bu dünya?
ah neşesi yeter.
konuşmadı.
hiç duymadı.
açık seçik sizle takılmadı.
daralmadı.
