en insani dışavurum olan ağlamayı güçsüzlük olarak görüp, köşe bucak saklanarak ağlamaktır. erkekler ağlamaz felsefesiyle yetiştirilmiş erkeklerde sıkça görülür. oysaki ağlamak insana insan olduğunu hatırlatan tuzlu gözyaşlarından başka nedir ki? saftır gözyaşları, utanılacak bir şey varsa o da ağlamaktan utanmak düşüncesidir.
utanmanın ötesinde, "noldu, neyin var?" sorusuna maruz kalmak istememekten kaynaklanan durum... hiç tanımadığın bir insana içini dökmek sıkıcı olur o haldeyken. yalnız kalmak istenir, kalınamazsa ağlamaktan utanılır, çekinilir.
esasında "ağlamaktan" utanmak değildir. ağlamak gayet insanı bir tepkidir.
Birisinin karşısında ağladığınızda ona kendinizden bir parça vermiş olursunuz. "mahremiyet" olarak bakmak doğru mu bilmiyorum ancak, planlanmamış bir paylaşım olması bazı insanları rahatsız edebilir..
genellikle bu kendi güçsüzlüğünden, çaresizliğinden utanmaktır.
bundan kendiniz bile kaçarken kimsenin şahit olmasını istemezsiniz, hele geri gelmeyecek şeyleri kaybettiğiniz için ağlıyorsanız.
