Bir dakika, bir dakika! Ben bu sahneyi bir yerlerden hatırlıyorum. Bu, ağır ağabeylerle her vedalaşmamda ortaya çıkan sahneydi. Hiç değişmedi. Her şey değişti, politikacıların görüşleri değişti, ben yaşlandım. Ağır ağabeylerin vedalaşma şekli değişmedi.
Hayır! Olmamalıydı bu! Vedalaşmak bu kadar acı verici olmamalıydı. Psikolojik açıdan değil, fiziksel açıdan acı veriyordu bu vedalaşma şekli bana. Yoksa ağır ağabeyin biriyle vedalaşmak bana neden acı versin? Ama acı veriyordu bana. Alnım acıyor benim!
Vardı benim de ağır abi arkadaşlarım, tanıdıklarım. Muhabbet ederdik, iyi vakit geçirirdik de veda vakti hiç hoş olmazdı. Ağır abi elini uzatırdı, tokalaşma babında, alnını da yaklaştırırdı alnıma! Yaklaşıyor... Yaklaşıyor!
"Var mı bir isteğin?"
Yaklaşmaya devam ediyor... "Çoat!!"
"Ah!" Daha ne isteyeyim? Ne isteğim olsun? Belki bir şey isteyecektim ama fırsat mı verdiniz? Tokalaşıp birbirimizi öpecekken alnımıza kafayı vurdunuz çot diye! Oysaki neler isteyecektim? Hiç olmasa istediğimi söyleseydim!
O kafa atışta, "Var mı bir isteğin" tarzı soru soruşta bile bir anlam gizliydi. Cevap verdirmeyen bir psikolojik baskı! Üzerine fiziksel eziyet... Ne kadar dirensen de kafa attırmamak için kendine, imkânsız. Yiyeceksin o kafayı..
Vardı ama bir isteğim, sustursalar da vardı. Bir gün söyleyecektim. O psikolojik baskıya rağmen... Diyecektim "iki çay söyle, iki lahmacun, ayran" . Aklımı oynatmıştım herhalde, nasıl isteyeyim ağır abiden iki lahmacun? Aman aman! Psikolojik baskı olmasa bile böyle bir adamdan nasıl lahmacun isterim? Kırk dokuz numara görünümlü kırk beş numara kayık şeklinde, hacminin yarısı boş ayakkabılar; siyah jilet gibi ceket, jilet gibi pantolon.. Adam giyinip kuşanmış. Böyle adamdan lahmacun istenmez. Böyle adam ancak kafa atmalı arkadaş. Buyur, uzatıyorum kafamı da. Bir isteğim yok.
Tabi ölçüsünde bırakmak lazımdı, uzun süre ağır ağabeylerle takıla takıla alnımın iki yanındaki şişliği fark ettim. Hep vedalaşırken olan kafa atmaların eseri. istemiyorum artık bu ağır ağabeyleri. Çıkın ulan hayatımdan!
Yarın acilen ağır abiler yerine hafifmeşrep arkadaşlar edinmem lazım. Bunu anladım.
