Özellikle çift taraflı birbirini kırmaların yaşandığı olaylarda iki tarafın da birbirini affetmesi şahane olaydır. fakat taraflar ilk başta affedildiğini belirtmeye tırsarlar genelde. ilk adımı atmak, karşı taraftan gelecek tepki bilinmediğinden zordur. bu yüzden birileri sizi affetse de, ya da siz birilerini affetseniz de genelde karşı tarafın haberi olmaz.
Bana göre birçok kişinin affedememesindeki neden, affetmenin anlamını tam olarak bilmemelerinden ve kendilerini enayi ya da saf durumuna düşürmekten korkmalarından kaynaklanıyor. Hâlbuki affetmek sanılanın aksine, bir hatayı görmezden gelmek ya da ortadan kaldırmak demek değildir. Affetmek geçmişte yaşadığımız deneyimleri unutmak anlamına da gelmez; tam tersine yaşanan her badireyi acı da olsa bir ders olarak görmek ve aynı tuzaklara düşmemektir.
Kim diyebilir ki hayat ve insanlar (kendimiz de dahil) hep adildir. Ya da kim, kimseyi kırmamış ve kimseye kırılmamıştır? Bazı durumlar adalet terazimizi şaşırtabilir, sonucunda incinebiliriz veya incitebiliriz. Formül ise; başımıza gelen olayları ve kişileri yalnız kendi penceremizden yargılamamak ve suçlamamaktır. Başımıza gelenleri kişiselleştirmeden değerlendirmektir. Örneğin, sizi üzen birinin kendince haklı nedenleri olabileceğini, olmasa da insanların hata yapabileceklerini kabul etmektir. Böylece yaşanan olayın etkisi daha az olacaktır. Belki ilk zamanlar öfkenizi sevgiye çevirmek zor gelebilir, fakat kesinlikle anlayışa çevirebilirsiniz.
Sizi öfkelendiren olayları ve kişileri tekrar değerlendirin. Kendinize şunu sorun ve seçiminizi yapın: Geçmişe takılı kalıp kendinizi kısıtlamak mı, yoksa ana ve geleceğe odaklanarak mutlu olmak mı? Karar sizin...
