kin, ofke, intikam planları, negatif hırs gibi nice seyi dusunelim.
bunları hayatına dahil ettiginde seni zehirlemeye baslıyor.
o toz pembe pamuk kalbin yavas yavas kararmaya baslıyor.
ama affedip evrene saldıgında sen pamuk kalbini toz pembe muhafaza ediyorsun.
simone de beauvvoir der ki "ilahi adalet var. ben simdiye kadar kimseden intikam almadım. evrene saldım. evren benden daha yaratıcı."
ben de hep simoncugumun kafasında oldum.
negatif butun duygular benim melek kalbimi kirletir.
mumkun oldugunca bukonuda kendimi kontrol etmeye, uzak kalmaya calısıyorum.
ihanetin boyutuna göre değişir.
Örneğin ben konuşurken sözümü kesip başka konu açanı, hoşlandığımı bile bile o kadına bakanı, düzgün bir açıklama yapmadan benden uzaklaşanı asla affetmedim, affetmem de.
Saygısızlık asla affedilemez.
insanın kendine yapabileceği en büyük iyiliklerden biridir. Çünkü eğer affetmezseniz, aklınıza her geldiğinde vücudunuza o duyguyu tekrar tekrar yaşatırsınız. O anın ve insanın esiri olmuşsunuzdur demektir.
Erdem deniyor, özgürleşme deniyor, iki günlük dünya deniyor. Anlıyorum, affetmek noktasına gelene kadar olan bitenden insanın bir çıkış yolu aramasını makul buluyorum. Yine de mümkün olduğunu sanmıyorum. Affetmiyorum, unutmuyorum da. Kendime de başkalarına da hatırlatmıyorum sadece. Yük de etmiyorum. Koydum bir kenara duruyor. Taşımıyorum ama atmıyorum da. Bir gün geri dönecek olursam gideceğim yolda bana engel olsun diye duruyor.
uygulamaya geçirmek için herhangi bir rütbe veya statüye sahip olmanızı gerektirmeyen eylem.
affetmek, insani bir davranıştır. tıpkı açlık gibi. nasıl ki montaigne'in dediği gibi "bir kral ile bir dilenci aynı iştah ile acıkıyor" ise, bir kral ile bir dilenci de aynı duyguyla affedebilir. sadece insan olmanız yeterlidir yani; yargıç, komutan, savcı olmanıza gerek yok. herkes kendi vicdanında bu statüye sahip değil midir zaten?
statüye önem verenler, onun için her şeyi yapanlardır.
bana gelince, ben affedemiyorum. kin tutuyorum. hem de çok fazla. ve intikam için uygun bir zamanı bekliyorum. kimileri bunun sebebini akrep burcu olmama bağlıyor, olabilir. ama affedince, yapılan yanlışın yapan kişinin yanına kar kalacağını düşünüyorum. bir de aynı yanlışı yeniden yapma ihtimalini düşününce... affetmek mantıklı değil.
tılsıma inanıyorum. o tılsım bir kere bozuldu mu eskisi gibi olmuyor asla. tılsım, önemli.
En önemlisi de kendini affedebilmek bence. Son birkaç aydır kendime hak etmediğim çok şey yaşattım. Kafam dank ettikten sonra çok üzüldüm ağladım kendime kızdım. Çünkü etrafımdaki herkes beni uyarmıştı. Ama ben benim hayatım bu riski göze alabilirim dedim. Çünkü kendimi başkalarına göre daha kolay affediyorum. Eğer yaşamam gerekenleri yaşamasaydım gözümde kalırdı ve etrafımdakileri bu kadar kolay affedemezdim. Şu an affettim kendimi sonuçta güzel şeyler olacağını düşünmüştüm. Canım sağolsun. hata benim hatamdı affetmek de bana düştü.
Ruhu özgürleştirsen,rahatlatan eylem.Kalbimi kıran,bana hakaretler savuran bir kişiye öfkeliydim.Sonra onu affettim,özgür bıraktım ve rüyamda barışmış olarak gördüm.Kendimi daha iyi hissettim.Affetmemek zihinsel bir yüktür,salıverin gitsin.Geçmişle yaşanmaz.Önümüze bakalım.
hiç zorlanmadan yapabildiğim şey. bazen neden kin tutamıyorum neden hesap soramıyorum diye kendime kızmıyor değilim ama ben öyle bir insan değilim anlıyorum. zaten kimse bile bile yanlış yapmaz size. yapanlar da zaten affetmeye değicek kadar hayatınızda bulunması gerekmeyen insanlardır. bir insan hayatımda olmaması gerekiyor ise affetsem ne olur affetmesem elime ne geçer?
insanlar illa ki hata yapabilir. Bu hatalar süreklilik kazanmadığı surece affedilebilir olabilmeli.
Ben inanıyorum ki hepimiz pişmanlık duyduk. Yanlışlar yaptık Ve af diledik yahut affedilmek istedik. Ancak bazen bu redle sonuçlanmış olabilir. Kesinlikle insanların hatalarından birer ders çıkarması Ve bu affı hak edecek hareketlerde bulunmasi gerek. Aksi halde affeden değil affedilenin vicdani huzursuzlukla kaplanmalı. insan olmanın bir gercegi olmalı bu. Verilen bir şans yahut affetmek gibi bir erdemi hoyratça heba eden kişi ayna karşısında muhasebe yapmalı.
Ben insanların doğuştan kötü olduğuna inanıyorum. Tıpkı william golding gibi. Fakat bu kötü ruhun beyni ve zekası olduğunu unutmamak gerek. Hataları ile yüzleşen ve kişiliği oturmamış henüz olgunlaşma evresinde olan insanlar özellikle affedilmeyi daha çok hakeder. Bu tabi ki 20 li yaşların sonlarına kadar kabul görür. Kişilik 24-25 den sonra raylarına oturur. O döneme kadar herkes hatalarından medeni kanuna göre bile sorumlu olsa da, vicdan nezdinde henüz tamamlanmamış bir prototip olarak bakılmalı.
Fakat sunu unutmamak gerek. Bir kere yapılan bir kez daha yapılmaz. Ama birsey iki kez olduysa kesinlikle 3. Kez de olacaktır.
Hatalarınızdan ders çıkarın. Af dilerken yüzünüz özgüveniniz ve cesaretiniz olsun. Affedenin yüzünü Kars çıkarmayın. Cunku o size güvenmiş ve vicdanı size kefil olmustur.
Affetmek kişilik özelliğidir. Herkesi her durumda affetmek için çaba göstermek öyle kolay değildir çünkü.
Maddi manevi bana zarar veren herkesi affettim bugüne kadar. Neredeyse içim parçalandı, iftiraya uğradım, büyük paralar kaybettim, büyük yalanlar işittim. Hepsini affettim.
Şimdi de affediyorum. Neredeyse yolumdan çıkacak kadar azap duymama sebep olsa da yaşadıklarım, affediyorum. Serbest bırakıyorum içimdeki sevgiyi göklere. O kirli girdaplara girmiyorum. Beni kirletmenize izin veremem.
Affedip affetmemek duruma göre değişebilir.
Fakat insan; zoruna giden, ağır şeyler yaşadığında bunu yaşatanları affedemeyebiliyor.
Bazen, Dil ne kadar affettim dese de yürek bir türlü affetmiyor. Bir kere kırıldı mı eskisi gibi olmuyor insan.
