bu da hala çok yaygın bir adet. doğacak ilk bebeğe illa erkeğin babasının ya da annesinin ismi verilecek. konulmazsa küsülecek, gelenektir.
ninemizin ismi;
ümmüsü, düriye, huriye, fikriye, şahsiye gibi bugün hiç kullanılmayan isimler olabilir. ama olsun. "ne varmış benim ismim de" sitemiyle başkaldırır, küser ve sorun onun isminin yanına yeni moda ikinci bir isim konulmasıyla çözülür.
bu ülkede hemen herkesin ikinci bir ismi olmasının arkasında inatçı bir dede veya nine vardır. o ikinci isimler bir inatlaşmanın getirdiği gereksiz bir yük gibi bir ömür sırt da taşınır.
çözümü çocuğa iki isim birden koymaktır. yurdum insanı bu adeti aile büyüklerine bir vefa borcu olarak görür, e gayet tabi bu durum isminin torununa koyulacağını bilen dedeler ve ninelerin hoşafına gider. fakat bir olumsuz tarafı vardır ki bertaraf edilmez; en pis yanı da apaçık belirmesidir. günümüz dünyasında ebeveynler çocuklarına çağdaş isimler koyma hevesi içindedir yalnız muhtelif güç aile büyüklerini görmezden gelemezler. ortaya '' hulusi berkcan, şaziye çisem, fedai orçun'' gibi ilginç sentezler çıkabilir.
