sevdiceği ile gayet mutlu olan erkektir, sadakatinden de ödün vermeyen ve şuan ki yapıyla* incelendiğinde biraz da mas sayılabilecek erkektir. lakin şöyle bi durum var;
"yıllardır uğruna köpeğe döndüğün platonik aşkın mı, yoksa adriana lima mı" şeklinde bir ikilemde kalırsam bir gün(birisinin gerçek olması kesinse eğer), başlıktaki erkek ben olacağımdır. yemişim adriana'yı.
benim bu. etmem, edemem. panik yaparım, konuşamam, elim ayağım dolaşır bayılır kalırım mazallah. bi pislik var diye düşünürüm ya da kamera şakası bu diyerekten sağa sola bakınırım. neticede karanlık sokakta bağıraraktan gözden kaybolurum. etmem işte arkadaş bi pislik var.
ayrıca:
(bkz: paranoyak olmam izlenmediğim anlamına gelmez.)
şu an sadece teorik anlamda inceleyebileceğimiz erkek. nitekim çıkma teklifi henüz gerçekleşmemiş, sadece varsayım aşamasında.
madem teorideyiz ben de kendimce bir senaryo kurayım.
bahsi geçen erkek bir cafede tek başına oturuyor. cafe hatun kaynıyor ama gencimiz sağı solu kesmiyor, önündeki dergilere odaklanmış vaziyette. dergi deyince fesatlık düşünmeyin hemen, zira gencimiz hayatını sosyalizme adamış birisi ve bu dergileri istiklal caddesi'nde ücretsiz olarak dağıtıyor.
derken oturduğu masanın yanına hoş bir hatun geliyor, sandalyeyi işaret ederek oturmak istiyor. gencimizin olur manasında bir işaretinden sonra masaya oturuyor. ama tam oturacakken masaya oturmanın biçimsiz bir hareket olduğuna kanaat getirerek sandalyeye oturuyor.
yavaş hareketlerle, siyah ojeli parmaklarıyla cebinden bir sigara çıkarıyor. ve yine yavaş hareketlerle bu sigarayı mor ruj sürülmüş dudaklarına götürüyor. saçlarını yana doğru savurarak arkasına atıyor, ve gencimizin sigarayı yakmasını bekliyor.
ama gencimiz sigarayı yakmıyor, çünkü sigara aslında sigara değil, ve hatunun da böyle bir beklentisi yokmuş. sigara sandığı sütlü, beyaz, has alman çikolatasıymış. hatun gencimize bakarak diliyle içeri çeke çeke çikolatasını yemeye başlıyor. arada ağzının kenarından sular da taşıyor ama bu durum ihmal edilebilir.
çikolatayı bitirdikten sonra peçeteyle ağzının kenarlarını siliyor, kollarını masanın üzerinde üstüste koyarak gencimize doğru eğiliyor*, ve gözlerinin içine bakarak;
-benimle çıkar mısın?
diyor. gencimiz ciddi bir ifadeyle hatuna bakıyor, ve şu sözleri söylüyor;
-çıkamam..
hatun çok şaşırıyor. soruyor;
-neden?
genç ifadesini hiç bozmadan cevaplıyor;
-arkadaşlar gelicek az sonra. burada buluşcaz, hareket planı yapıcaz, çıkamam ben.
hatun toparlanıyor, ayağa kalkıyor ve gencimizin suratına osmanlı tokadını patlatıyor. sonra da çantasını koluna takıp kapıdan çıkıp gidiyor.
bu senaryonda çıkaracağımız üç sonuç var.
1. gencimiz adriana lima'yı tanımıyormuş. çünkü ne televizyon izliyor, ne gazete okuyor, ne de interneti takip ediyor.
2. bizim cafe sandığımız yer aslında karargahmış.
3. * hatunun öne eğildiği sahnede müthiş bir manzara varmış, zira süper dekolte bir kıyafet giymiş. (benzeri sahne o. çocuğu filminde var, izleyenler hatırlayacaktır)
