bizler adnan güriz hoca'nın vefatını sözlüklerden öğrenmemeliydik. önce bunu söylemek lazım belki de. niye biliyor musunuz ? benim okuldaki ilk hayal kahramanımdır mesela. kabarık saçları , bilgece gülümseyen yüzü ile ( o kadar benzemese de ) einstein'a benzetirdik. liseden sonra üniversiteye gelmiş olmanın ilk müjdecisi- ya da müjdesi - hocalardandı . bilginin nasıl erdeme dönüştüğünü , yunan filozoflarının bu konuda haklı olduğunu sadece bir dersini dinleyerek anlayabilirdiniz. sonra hepsinin birer birer özel üniversitelere gittiğini okuduk , duyduk.. zaten ankara'nın çamuru da kurudu, metro geldi , cebeci bizim kampüsümüzdü, yabancı bir semt oldu. yıllar sonra sakarya caddesinde elinde maydanoz poşeti ile dalgın dalgın yürürken adnan hocayı gördüğümde gidip eline niye sarılamadım bilmiyorum. galiba daha gençtim, aaa şu bizim adnan hoca değil mi oğlum diye bunu arkadaşlara anlatmak daha eğlenceli gelmişti. oysa bunu yapabilirdim. hiç dersine girmediğim halde faruk erem hocayla tanışıp , bir abidenin yanında olmanın , onunla çay içip bisküvit yemenin komik ama derin hazzını yıllarca en kıymetli anısı olarak saklayan ben, adnan hocanın vefatını sözlükten öğreniyorum.
