evet. henüz 12 yaşındayım. adidas mış nike mış ergenliğin etkisiyle giyim kuşamımıza dikkat etmemizle öğrenmeye başlıyoruz marka isimlerini. babam beni mağazaya götürüyor, oğlum ben koşu ayakkabısı alıcam, seninkiler de eskidi sana da bir ayakkabı alalım indirime gelir diyor. ben etiketlere bakıp o parayla bir ev satın alınabileceğini düşünürken en üst raftaki muhteşem koşu ayakkabısı gözüme çarpıyor. ilk görüşte aşka tutuluyorum. babama söylüyorum ki ayak numarama göre o modelden getirsinler. giyiyorum. çok rahat. ondan sonra severek tam 3 sene sonra aynı ayakkabı taş gibi duruyor. ayaklarımın büyümesi nedeniyle artık onu mahalledeki fakir çocuğa vermek zorunda kalıyorum. ondan sonra 2 sene onu o çocuğun ayağında gördükçe içim acıyor ama onunla geçirdiğimiz güzel günlerin anıları bana yetiyor.
sene 2012...
gene bir adidas mağazasına giriyorum. model beğeniyorum, alıyorum vs. her gün evden okula okuldan eve giderken yani öyle futbol, basketbol veya koşu gibi ayakkabıyı yıpratıcı bir şey yapmazken daha ayakkabının taksidi bitmemişken ayakkabının burnunun boydan boya açıldığını görüyorum. üretim hatasıdır, bir tanecikten bir şey olmaz diyor, yine benzer bir ayakkabı alıyorum ve yine gördüğüm manzara aynı. sinirlenip potasyum nitrat tan bir sis bombası yapıyorum ve ayakkabının içine yerleştirdiğim gibi fitilini yakıp mağazanın içine sallıyorum ve yaptığımdan en ufak bir pişmanlık duymayarak evimin yolunu tutuyorum. ayağımda sandaletlerle.
adidas hala 12 yaşındakiler için marka giymeye başlamanın, liseliler içinde havalı olmanın simgesidir. kardeşlerimden biliyorum. adidasın eski kalitesinin kalmaması diye birşey yoktur.
