çocukluk kabuslarındandır. atarinin sahibi oynar oynar tam sana sıra gelince "yanıyo lan adaptör" diyerekten şaak diye basıverir on/off düğmesine. sende böyle mal gibi kalırsın elinde kolla. heh işte o kol sana girmiş gibi hissedersin. lan bunu her defasında yapıyordu o piç, kabusum olmuştu pezevengin evladı. hayır her defasında "bu sefer gitmicem lan" diyordum ama bir umut işte tıpış tıpış çalıyordum kapıyı. ulan mario sen karı bafileyeceksin diye ne psikolojik travmalar atlattık!
babam döverdi her yaktıgımda ki o kadar sakin adamı bile kızdırmışım .şimdi ki aklım olsa o komşu çocuklarının yaptıkları gibi yapardım kapardım sürekli . ceza verirdi ahh babm dayanamayıp gider alırdı yine de çünkü kendisi de bagımlısı . pahalıydı haa o zamanlar . pahalı değilse bile bize göre bayagı bi paraydı.
Çocuktan ziyade, ana-babasının karakterini gösteren bir hareketti bu zamanında. zira hiçbir çocuk adaptör ısındı diye atariyi filan kapatmaz amına koyim. kapatıyorsa da, ana-babasının dikte edip çocuğun beynine soktuğu bir şeydir bu. ve bunu öğreten ana-babalar da genelde pinti, sinameki ve gıcık tiplerdir ve yetiştirdiği çocuklar da bu şekil insanlar olur malesef.
çok şükür ki 7-8 saat aralıksız atari oynayan bir çocuktum zamanında ve bi günden bi güne, adaptörü ısındığı için atari kapatmışlığım yoktur.
öyle demeyin, bayaa da mühim meseledir bu. bir çeşit karakter tahlilidir adeta.
