çok eskiden bir adamın, haylaz ve yaramaz bir oğlu varmış. adam, çocuğunun her yaramazlığı sonunda; ''oğlum sen adam olamazsın!'' dermiş.
babasının bu sözü oğlunun çok zoruna gidermiş ve üzülürmüş. aralarında çıkan bir tartışmadan sonra, bizim haylaz oğlan babasına saygısızlık yapmış. ve almış başını istanbul'a gitmiş. çalışıp, çabalamış. çeşitli okulları bitirip, bir sürü imtihana girmiş. sonunda kendi şehrine vali olmuş.
daha koltuğuna oturur oturmaz; ''gidin, filan köyde şu isimde biri var, çabuk onu huzuruma getirin.'' diye emir vermiş.
valinin adamları gidip, söylenen köydeki ihtiyar ahmet efendiyi bulmuşlar. ''seni vali huzuruna çağırıyor.'' diyerek, adamı apar topar valinin karşısına çıkarmışlar. koltuğuna iyice yaslanıp sigarasını tüttüren vali, yani bizim haylaz oğlan sormuş;
- ''ben kimim? beni tanıdın mı?''
yaşlı adam büyük bir korku içinde imiş. oğlunu tanıyamamış.
- ''siz vali efendimizsiniz.'' demiş.
vali, intikamını almış olmanın gururu içinde,
- ''ben senin oğlunum!'' demiş. ''hani sen bana iki sözünün birinde, adam olamazsın, derdin. bak işte adam oldum, hatta vali bile oldum.''
adamcağız meseleyi hemen anlamış;
- ''beni ayağına bunu söylemek için mi çağırdın? ben sana vali olamazsın değil, adam olamazsın demiştim. yaşlı insanları ayağına çağırmakla ve onların yanında saygısızca sigara içmekle, insanları küçük görmekle adam olamayacağını gösterdin.''
çocuk bundan böyle büyüklere saygıda kusur etmemiş. yardıma muhtaç olan insanlara yardım etmiş ve adam olmak için elinden geleni yapmış. anlamış ki vali olmakla adam olunamıyor...
