Adam önce kitapları topladı,
Kadın kapısı kapalı ağlıyordu,
Çocuk merdivenlerde zaman dursa istiyordu,
Bir ayrılığın üç dalıydılar.
Birikmiş ne varsa atma zamanıydı şimdi
Çocuk merdivenlerin basamaklarını saydı,
Saçlarını çözdü, bir daha ördü,
Kadın kapı kolunu tutmak, kapıyı açmak,
Adamın yanına gitmek istedi,
Adam resimleri ayırdı, bir ayakkabı kutusuna koydu,
Çocuk zile baktı,
Kadın duvardaki saate,
Adam açık olan pencereye,
Bir ayrılığın üç kahramanıydılar.
Zaman durmuyor, adam kalmıyor, kadın engel olmuyordu.
Zaman duramıyor, adam kalamıyor, kadın engel olamıyordu.
Çocuk boynundaki ipli anahtarla kapıyı açtı,
Çigili defterinin arasından kuruttuğu gelincik çiçeğini aldı,
Kadın balkon kapısını açtı,
Rüzgâr perdeleri uçurdu,
Adam açık pencereyi kapattı,
Masanın örtüsünü düzeltti,
Bir ayrılığın üç adımıydılar.
Adam gitti, kadın kaldı, çocuk büyüdü.
Şimdi gelincik bir ayakkabı kutusunda,
Siyah-beyaz resimlerle birlikte,
Ayakkabı kutusunun anısı çocuğun kilitli kalbindeler.
Bir ayrılığın üç resmiydiler,
Adam, kadın ve çocuk.
Perdeler, kapı kolu ve merdiven,
Bir ayrılığın üç şahidiydiler.
