bu yazıyı yazarken "şu an hala ağlıyorum" gibi klişe bi cümle kurmak istemiyorum ama gözlerim doluyor engel olamıyorum...
van depreminin ardından oradaki insanlara yardım etmek için çalışan bir istanbullu olarak, elimden gelenin fazlasını yapmak adına bir grup arkadaşla berebar, cuma günü yarım günden faydalanarak izin alıp perşembe akşamı uçağa atladık ve van'a hareket ettik.
öncelikle belirtmek isterim ki orada gönüllü olarak yapabileceğiniz o kadar fazla iş var ki, özellikle yakın illerdekilere sesleniyorum lütfen yardıma gidin...
cumartesi günü çeşitli illerden gelen yardım kolilerini açarken istanbul'dan gelen bir koliye denk geldim. kolinin içinden çıkan notu okuduktan sonra gerçeklerin yüzüme bu kadar acı bir şekilde çarpılmış olması canımı o kadar çok acıttı ki oturup ağladım.
notta aynen şunlar yazıyordu;
merhaba kardeşim,
kolinin içerisinde bana, eşime ve 5 yaşındaki oğluma ait, şu an giydiğimiz kışlık giysilerin yarısı mevcut. size daha iyi kıyafetler göndermek isterdik ama ne yazık ki maddi durumumuz buna yetiyor. bugün sizin acınız bizim de acımız bilmenizi istiyoruz. biz de şunu çok iyi biliyoruz ki bir gün beklenen istanbul depremi olacak ve bizler, şu an sizlerin bizden ihtiyaç duyduğu yardımdan çok daha fazlasına muhtaç olacağız. allah yardımcımız olsun.
bugün, acınız bizim de acımız. yarın, acımız sizin de acınız olması ümidiyle...
