ben acı çekerek sevmeyi asla istemedim. istedim ki birini seveyim, sevdiğim de beni sevsin ama olmadı, bu güne kadar beğendiğim kimse beni sevmedi. onu bırakalım hiç kimse beni sevmedi. ve sürekli acı çektim. ama bu sondu. son beğendiğim insandan sonra karar verdim. artık bende kimseyi sevmicem. aptalca acı çekmelere paydos artık. eski yeni herkesi unutucam ve artık bitmiştir benden yana sevgi kavramı.
gayet normaldir çünkü insan acı çekince özüne döner, derinleşir, okur, dinler, yazar ve kendini keşfeder. en güzel şarkılar, en güzel kitaplar çoğu zaman acı çekilince ortaya çıkar. yani oturun, duman dinleyin, leyla the band dinleyin, ağlayın, bir şeyler karalayın. her gün böyle geçince acı çekmeye alışıyor ve ertesi gün gülerek uyanıyorsunuz.
bir nevi bağımlılıktır. acı insan için en büyük uyuşturucudur. maddi ve manevi olanı farketmez. mesela başın, dişin vaya kıçın artık neren ağrıyorsa, nerenden acı çekiyorsan senin için tek önemli şey o dur başka bir şey düşünmezsin , sadece acıyı hissettiğin yer vardır. mesela aşk acısı mı çekiyorsun. dünyadaki tek gerçek, senin tek yaşamın o acıdır artık. dünya üzerindeki her şeye karşı kayıtsızsındır. aşkından , acısından başka bir şey hissetmez, yaşamazsın. tamamen uyuşursun.
bazen acı çekmek, acıya boğulmak ister ki insan dünyadan kaçabilsin.
