Var olan adaletsizlikler için odamdan çıkıp bağıran kalabalıklar arasına katılmak zorunda olmadığım gibi bir diziyi izleyip sizinle aynı duyguları paylaşmak zorunda da değilim. Ya da bir kitap okuyup gözyaşlarına boğulmak zorunda değilim. Bir maç izleyip sevinç çığlıkları da atamam.
Belki tüm bunları yapmadığım için yalnız kalacağım ama bu dünya görevler dünyası mı diye sorguluyorum uzun süre. Tecavuze uğramış bana ne öldürülmüş umrumda değil. Falanca görüşe aitim diye ben neden seçilmiş kişi gibi hissedeyim kendimi. Ya da intihar edenlerden bana ne?
Benim derdim yok. Dünyayı olduğu gibi görmek gerek. Oldugu gibi olması gerektiği gibi değil.
Bu topluma inancım kalmadı. Dolayısıyla inanmadığım bir toplum için acı çekmek zorunda değilim.
