eğer bir nebze teselli olacaksa, entrylerini okuduğun, sokakta yürürken yanından geçen, biraz önce konuştuğun ya da az önce gördüğün çoğu kişi zaten bir hiç.
insan olmanın en büyük hüznü!
kendini dünyalara bedel görürken, aslında toprağa karışmadan önce de bir hiç olduğunu anlamamaktır.
hani iliklerine kadar hissetmek derler ya, vücudumun içindeki her hücrede hissediyorum ben de acıyı.
üstelik geçmiş veya gelecek kaygısı diyerek üstünü de örtemiyorum ben bu acının.
hayatımda güzel bir şeyler yaşanırken bile korkuyla yaşıyor, kimseye doğru düzgün yaşadıklarımdan bahsedemiyorum. çünkü gerçek hayatta anonim değiliz. üstü kapalı bir şeylerden bahsetsek bile kötü niyetli insanların bunu bozması oldukça basit.
evet. belki biraz pesimistim.
fakat çok üzgünüm ki hayat bana hiç optimizmin ya da realizmin faydasını göstermedi.
