-mutlu olmak istemiyor musun?
+mutlu mu?
-mutlu olmaya da mı karşısın yoksa? ne baltayı taşa mı vurdun? mutlu olmakla ne sorunun var senin?
+insanın doğasına aykırı.
-senin doğana aykırı. katılıyorum evet.
+mutluluk.
-ne yani sanki öyle bir şey yok mu?
+hiç kimse için yok.
-peki bu halimize nasıl geldik o zaman?
+doğarken bu hale geldik biz acı çekmek ve insan kaderi aynı şeyler her biri bi diğerinin tanımıdır.
-acı çekmekten söz etmiyoruz ki mutlu olmaktan söz ediyoruz.
+acı içindeysen mutlu olmazsın.
-nedenmiş o?
+hiç mantıklı konuşmuyorsun.
-olayın özü profesör eğer hayatında hiç acı yoksa mutlu olduğunu nasıl bileceksin o zaman, neyle kıyaslayarak?
japon balıklarımız vardı, masanın üzerindeki akvaryumda yüzerlerdi, penceremizi örten kalın perdelerin hemen yanında... ve annem, her zaman gülümseyerek, hepimizin mutlu olmasını isterdi. bana, mutlu ol Henry, derdi... ve haklıydı: eğer becerebiliyorsan mutlu olmak daha iyiydi. ama babam onu ve beni haftada birkaç defa dövüyordu, 1.90lık bedenin içinde öfkeden kuduruyordu. çünkü onu içten içe yiyip bitiren şeyi anlayamıyordu. annem, zavallı balık, mutlu olmak istiyordu, haftada iki, üç kez dövülüyor ve bana mutlu olmamı söylüyordu: Henry, gülümse! Neden hiç gülümsemiyorsun? ve sonra bana gülümserdi, nasıl yapıldığını göstermek için, gördüğüm en mutsuz gülümsemeydi...
bir gün japon balıklarımız öldü, beşi birden, suyun üstüne çıktılar, yan dönmüşlerdi, gözleri açık,ve babam eve döndüğünde onları kediye attı mutfakta ve biz öylece izledik annem gülümserken...*
psikolojik olarak, acılar varken bile bir şeylerden zevk alınabiliyorsa bunu yapan kişi kendini aşmaya başlamış demektir. denendi, onaylandı. kaybolmayan umudun verdiği mutluluk paha biçilemez.
